Voormalig hoofdcommissaris Wolfgang ontvangt van zijn vroegere collega van de moordbrigade Claus Rehberg een email waarin deze hem vraagt te willen helpen bij een onderzoek dat op een dood spoor is geraakt. Het gaat om een moord die is gepleegd op de Joodse begraafplaats in Weissensee-Berlijn. Wolfgang vertrekt naar de stad waar hij jarenlang werkzaam is geweest maar daar krijgt hij te horen dat het beter is dat hij zich niet met het onderzoek bemoeit. Er staan grote belangen op het spel die het voor de chef van de moordbrigade onmogelijk maken Wolfgang in te huren. Daarom gaat hij zelf op onderzoek uit waarbij hij geholpen wordt door de ambitieuze politievrouw Esra Günermengi, zijn vriendin Gitta en de mysterieuze journalist Christov Krug. Wanneer er kort na elkaar twee vrouwen worden vermoord en Wolfgang steeds dichter bij de oplossing van de Weissenseemoord komt, bevinden hij en een aantal mensen in zijn directe omgeving zich plotseling in groot gevaar.
Voormalig hoofdcommissaris Wolfgang ontvangt van zijn vroegere collega van de moordbrigade Claus Rehberg een email waarin deze hem vraagt te willen helpen bij een onderzoek dat op een dood spoor is geraakt. Het gaat om een moord die is gepleegd op de Joodse begraafplaats in Weissensee-Berlijn. Wolfgang vertrekt naar de stad waar hij jarenlang werkzaam is geweest maar daar krijgt hij te horen dat het beter is dat hij zich niet met het onderzoek bemoeit. Er staan grote belangen op het spel die het voor de chef van de moordbrigade onmogelijk maken Wolfgang in te huren. Daarom gaat hij zelf op onderzoek uit waarbij hij geholpen wordt door de ambitieuze politievrouw Esra Günermengi, zijn vriendin Gitta en de mysterieuze journalist Christov Krug. Wanneer er kort na elkaar twee vrouwen worden vermoord en Wolfgang steeds dichter bij de oplossing van de Weissenseemoord komt, bevinden hij en een aantal mensen in zijn directe omgeving zich plotseling in groot gevaar.
Ellen G. (pseudoniem voor Ellen Gerretzen) debuteerde in 2011 met de thriller Bloedbruiloft met hoofdcommissaris Wolfgang van de Berlijnse moordbrigade als hoofdpersoon. Na Manzanilla (2014), het vierde boek in de serie was het een tijdje stil rondom Ellen Gerretzen en Wolfgang maar met het verschijnen van Zerk is er een einde gekomen aan het lange wachten.
Wolfgangs voetstappen weergalmden in de bekende gang van het Landeskriminalamt aan de Keithstrasse in stadsdeel Tiergarten, waar hij zovele jaren van zijn leven had doorgebracht. Hier leek niets veranderd. Hij liep naar het eind, waar de deur van Claus’ kamer open stond, bleef in de opening staan en constateerde dat er wel degelijk iets was veranderd. Waar vroeger een team archeologen zich verlekkerd op de in decennia zorgvuldig, of liever onzorgvuldig, opgebouwde verzameling troep zou hebben gestort, heerste nu orde. Dossiers, een verschijnsel waar Claus een bloedhekel aan had, lagen op een redelijk nette stapel op een hoek van zijn bureau. Op de vergadertafel stonden bloemen. Claus en bloemen! Bloemen hoorden naar diens mening niet thuis in een stad en al zeker niet in een vaas in het Landeskriminalamt. Bloemen waren voor vrouwen en, voor zover het het mannelijk volksdeel betrof, voor watjes. De jonge vrouw met de donkere haren sprong op en kwam op hem af. ‘Wolfgang, wat fantastisch om je weer te zien. Hoe gaat het?’ ‘Ik ben genezen.’ De statistieken konden de pot op, die zouden ze er ongetwijfeld zelf al op hebben nageslagen. Esra omhelsde hem. Ze was de assistente die de Chef hem de afgelopen ijzige winter had toegewezen bij zijn speurtocht naar een seriemoordenaar. Een vijfentwintigjarige die de ambitie had de eerste vrouwelijke hoofdcommissaris van Turkse komaf te worden. Hij was ervan overtuigd dat dat haar kon lukken, mits ze haar impulsiviteit onder controle wist te houden, evenals haar neiging om op eigen houtje te werk te gaan. Ze was ook de schrijfster van de e-mail.
Ellen Gerretzen heeft met haar frisse en compacte schrijfstijl een prachtige en zorgvuldig opgebouwde thriller geschreven. Zerk is opgedeeld in 146 hoofdstukken en kent verschillende perspectieven en verhaallijnen. Er gebeurt veel in het verhaal en moeiteloos schakelt Ellen Gerretzen van de ene scene naar de andere zonder bij die wisselingen veel overgangstekst te gebruiken. Je valt van de ene actie in de andere en dat geeft een enorme vaart aan het verhaal. Ellen Gerretzen voert hierbij een strakke regie waardoor het overzicht nergens verloren gaat. Snelheid gaat vaak ten koste van diepgang maar dat effect treedt in Zerk niet op. Dat komt met name door de personages die herkenbaar en beeldend worden beschreven. Ellen Gerretzen vertelt de verhalen over hoe hun levens hen gevormd hebben tot de mensen die ze nu zijn en hoe dat weerspiegeld wordt in hun huidige doen en laten. Het maakt het verhaal krachtiger en authentieker en voegt emotie toe, zoals bijvoorbeeld het verhaal van Esra.
Zerk is vanaf de eerste pagina erg boeiend. Er zijn veel plotwendingen en het decor is internationaal. Ellen Gerretzen heeft de plaatsen die in het verhaal voorkomen zelf bezocht en dat leidt tot treffende sfeertekeningen. Het verhaal is geloofwaardig en eindigt met een daverende finale. Hoewel alle puzzelstukjes op hun plaats vallen is er aan het einde genoeg stof over voor een vervolgthriller.
Zerk is een boeiende, spannende en overtuigende thriller waarmee Ellen Gerretzen laat zien dat zij een uitstekend en getalenteerd misdaadauteur is; een schrijfster die de Nederlandse thriller naar een hoger niveau heeft getild. Zerk is daar een overtuigend bewijs van en daarvoor verdient zij alle lof. Ik heb beduidend mindere thrillers De Gouden Strop zien winnen.
In de studentenstad Cambridge pleegt een aantal studenten zelfmoord of onderneemt een poging daartoe. Op zich is dit, hoewel erg triest, niets bijzonders. Zelfmoorden onder studenten komen wel vaker voor maar toch denkt psycholoog Evi Oliver dat er in Cambridge meer aan de hand is. Degenen bij wie de poging niet slaagde, vertellen verhalen over beangstigende nachtmerries en pogingen tot verkrachting waartegen zij zich niet konden verzetten. Evi zoekt contact met de politie. DCI Mark Joesbury besluit om DC Lacey Flint in te zetten als undercover agent. Zij wordt als studente Laura Farrow ingeschreven bij een universiteit. Haar taak is simpel: waarnemen, alleen maar kijken of iets gaande is wat onevenwichtige en kwetsbare studenten tot zelfmoord zou kunnen aanzetten. Lacey ontdekt een aantal verontrustende zaken en gaat zeer tegen de opdracht van Joesbury zelf op onderzoek uit. En voordat zij het weet komt ze terecht in een wereld waarin gewetenloze schurken zich bezig houden met manipulatie en beïnvloeding. De situatie wordt voor Lacey levensbedreigend en er lijkt geen weg terug.
Ik was me bewust van gegrinnik om ons heen, een paar nieuwsgierige blikken. Ik hoorde Joesbury vaag zeggen tegen de vent achter de bar dat hij een glas bier en de dame graag nog een rondje wilde. Toen ik eindelijk weer op adem was en mijn ogen had uitgewreven, keek Joesbury verbaasd.
‘Ik geloof niet dat ik je ooit eerder heb zien lachen,’ zei hij. Terwijl hij licht zijn hoofd schudde alsof ik degene was die er belachelijk uitzag, keek hij hoe de barman mijn drankje inschonk. Bombay Sapphire met een heleboel ijs in een hoog glas. Hij schoof het met opgetrokken wenkbrauwen naar me toe.
‘Jij drinkt pure gin?’ vroeg hij.
‘Nee, ik drink het met ijs en citroen,’ antwoordde ik terwijl ik besefte dat de man achter de bar en een paar andere mensen om ons heen naar ons keken. Waar was Joesbury verdomme mee bezig?
‘Waar ben je verdomme mee bezig?’ vroeg ik hem. ‘Ben je van plan dat ding de hele avond op te houden?’
‘Nee, ik krijg er jeuk van op mijn hoofd.’ Hij trok de pruik af, gooide hem op de bar en pakte zijn glas. Het afgedankte haarstuk lag voor hem als een doodgereden beest terwijl hij achter zijn linkeroor krabbelde. ‘Ik kan hem later wel weer op doen,’ zei hij. ‘Als je dat wilt.’
Zijn haar was gegroeid sinds ik hem voor het laatst had gezien, tot net op zijn kraag. Het was donkerder dan ik me herinnerde, met een heel lichte slag. De langere coupe paste bij hem. Hij verzachtte de lijnen van zijn schedel en verlengde zijn jukbeenderen waardoor hij er nog veel aantrekkelijker uitzag. In het zachte licht van de bar was het litteken bij zijn rechteroog nauwelijks zichtbaar. De spieren in mijn kaak deden pijn. Al die tijd had ik naar hem zitten grijnzen.
‘Nogmaals, waar ben je mee bezig?’ Als ik nors klonk, dan besefte hij misschien niet hoe belachelijk blij ik was om hem te zien. ‘Ik dacht dat het de bedoeling was dat jij niet opviel?’
‘Ik dacht dat hij er misschien voor zou zorgen dat het ijs wat brak,’ antwoordde hij terwijl hij bierschuim van zijn bovenlip veegde. ‘De sfeer was een beetje gespannen de laatste keer dat ik je zag.’
Nachtmerries is de tweede misdaadroman van Sharon Bolton met Lacey Flint en Mark Joesbury als hoofdpersonen. De eerste had als titel Zielsgeheim (Now you see me). Daarvoor schreef ze drie op zichzelf staande boeken (Offerrande, Bezwering en Bloedschande). Er is een duidelijk verschil tussen die eerste drie boeken en de laatste twee en dat heeft te maken met de gehanteerde schrijfstijl. De eerste drie boeken schreef Sharon Bolton in een aangename en vloeiende schrijfstijl waarmee ze een beklemmende sfeer wist op te roepen. Bij de laatste twee boeken is daar niet zoveel meer van terug te vinden. Nachtmerries kent een groot aantal korte hoofdstukken waarin veel geschakeld wordt tussen de eerste en de derde persoon. Dat werkt soms verwarrend en de stijl is niet meer zo soepel. En hoewel het thema van het boek zich er wel voor leent, ontbreekt vaak de beklemmende sfeer.
De uitwerking van de personages is goed. Het verhaal borduurt voort op Zielsgeheim hoewel je dit boek niet hoeft te lezen om Nachtmerries goed te kunnen volgen. De onmogelijke relatie van Flint en Joesbury komt uitgebreid aan bod en heeft wat puberale kantjes. Je hebt soms niet het idee dat je te maken hebt met twee volwassen mensen. Lacey Flint was in Zielsgeheim een ongeleid projectiel dat zich aan niemand iets gelegen liet liggen. Het was verbazingwekkend dat ze er ook steeds mee weg kwam. In Nachtmerries is dat nog steeds zo maar haar eigengereidheid wordt volwassener benaderd en dat is een verbetering.
Er zit veel vaart in het verhaal en de opbouw van de spanning is goed. De eerste paar bladzijden lijken het einde van het verhaal te zijn en dat geeft je al snel een idee hoe het zou kunnen aflopen. Dat is echter bedrieglijk. Wat in het verhaal ook een beetje ontbreekt is het waarom, het motief. Hoe komt het dat wat slecht is in dit verhaal ook echt slecht is? Hoe wordt dat slechte het motief om de afschuwelijkste misdaden te begaan? Sharon Bolton geeft helaas niet echt een antwoord op deze vragen. De ontknoping van de plot is enerverend en meeslepend maar het eindigt wel heel erg abrupt. Er is geen epiloog en er worden geen bladzijden gewijd aan een soort verantwoording of nadere uitleg. Het is ineens afgelopen. Dat is wat onbevredigend.
Nachtmerries is een goede thriller waar je de nodige opmerkingen over kunt maken maar als je van een goed verhaal houdt dat snel leest en wat op momenten onheilspellend is, zit je met Nachtmerries goed. Maar toch zeurt steeds in het achterhoofd de gedachte dat Sharon Bolton veel beter kan. En dat is jammer.
***
Engelse titel: Dead scared
Vertaling: Anda Witsenburg
Uitgeverij: A.W. Bruna – Utrecht
ISBN: 978 90 449 7058 6
De familie Fletcher vestigt zich in het dorpje Heptonclough waar het een huis direct naast het kerkhof betrekt. Tom, de 10-jarige zoon van de familie en zijn broertje Joe vinden het fantastisch en zij spelen naar hartelust tussen de grafzerken en tombes en rond de kerk waartoe de begraafplaats behoort. Zij ontmoeten Harry Laycock die net is benoemd tot dominee in het dorp. Het leven van Tom wordt danig op zijn kop gezet als hij op een dag de geest van een jong meisje ziet.
Oogcontact; Luitingh – Amsterdam 2011WorldCat•LibraryThing•Google Books•BookFinderIn New York is een seriemoordenaar actief. Hij heeft de bijnaam The Stitcher gekregen omdat hij met flosdraad de lippen van zijn slachtoffers op elkaar naait en dat voordat hij ze om het leven brengt. Omdat de politie van New York er niet in slaagt deze moordenaar te pakken te krijgen, besluit inspecteur Joseph Masters de hulp in te roepen van het medium Dana Stone. Zij heeft de gave om binnen te dringen in het bewustzijn van mensen die op een of andere manier bij een misdrijf betrokken zijn, bv. als getuige, slachtoffer of misdadiger en deze mensen te “lezen”. Dana verwierf grote bekendheid bij het oplossen van de Eugene Pohler zaak, een seriemoordenaar die het op kinderen had voorzien. De ontknoping van die zaak was voor Dana bijzonder traumatisch en dat verklaart de aanvankelijke twijfel die ze heeft om Masters te helpen. Uiteindelijk stemt zij toe en ze brengt haarzelf daarmee in groot gevaar.
De Stitcher legde haar voeten op de rand van het graf het dichtst bij me en trok haar hoofd aan het haar naar de zerk, zodat ze recht kwam te liggen. Ze leek haar lippen te tuiten, maar toen ik goed keek, zag ik witte steekjes in haar roze gestifte lippen.
De Stitcher knielde naast haar en trok haar jurk met korte mouwen naar beneden. Hij haalde een borstel uit zijn zak waarmee hij de bladeren en twijgjes uit haar haar streek voordat hij er een middenscheiding in trok. Ik zag een revolver uit de broeksband van zijn joggingbroek steken.
De regen roffelde nu op de grond. De Stitcher ging schrijlings op het lijk zitten en ik moest een stukje naar links gaan om te kunnen zien wat hij deed.
Hij haalde een ketting uit zijn sweatshirt. Aan de gouden schakels hing een mesje van hooguit vier centimeter lang. Hij trok de ketting eerbiedig over zijn hoofd en kuste het punt waar het heft het lemmet raakte. Toen boog hij zich over Beverley heen en trok haar ene oor naar voren, zodat de achterkant te zien was. Met de punt van het mesje trok hij twee lijnen – een kruis – in de huid.
De Stitcher stond op en hing de ketting met het mes eraan weer om zijn nek, als een sportman die een medaille in ontvangst neemt. Ik keek ernaar. Mijn beenspieren stonden strak, zo moest ik me verzetten tegen de drang weg te rennen. Toen hij opkeek van zijn creatie, waren zijn bruine ogen vreemd, bijna uitdrukkingsloos. Ik volgde zijn blik naar een Mariabeeld en toen ik weer naar hem keek, hoorde ik hem “amen” zeggen.
Mijn ongeloof om die ongerijmde vroomheid van een man die voor zijn plezier vrouwen afslachtte, maakte plaats voor weerzin toen de ¬Stitcher een camera uit zijn zak haalde en een foto van Beverleys lijk maakte.
Oogcontact is een misdaadroman van de Amerikaanse schrijfster Ruth Newman. Het is goed geschreven, heeft veel snelheid en is behoorlijk spannend. Als je eenmaal met lezen begonnen bent, laat het verhaal je nauwelijks nog los. Het is een echte pageturner. Ruth Newman laat met dit boek zien dat zij een talentvolle schrijfster is.
De andere kant van de medaille is echter dat dit verhaal over een medium gaat en een hoog paranormaal gehalte heeft. Ik heb daar wat moeite mee. Ik heb nog nooit een objectief en gedetailleerd verslag gelezen van een misdaad die met behulp van een medium of helderziende is opgelost. En als deze claims al bestaan is het meestal eenvoudig aan te tonen dat de misdaad ook zonder hulp van een medium had kunnen worden opgelost. Dit doet grote afbreuk aan de geloofwaardigheid van het verhaal. In het geval van Oogcontact wordt die ongeloofwaardigheid nog versterkt door verwijzingen naar de zogenaamde Rode Loge, een geheimzinnig genootschap van mediums en andere paranormaal begaafde mensen dat grote invloed heeft in bijvoorbeeld politiek en bankwezen.
Als je over deze bezwaren heen kunt stappen heb je met Oogcontact een bijzonder boeiende, spannende en goed geschreven misdaadroman in handen. Als je je daarentegen stoort aan dergelijke paranormale zaken, kun je het boek maar beter aan je voorbij laten gaan.
***
Engelse titel: The dead of winter
Vertaling: Mariëtte van Gelder
Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff – Amsterdam
ISBN: 978 90 218 0577 1
De familie Fletcher vestigt zich in het dorpje Heptonclough waar het een huis direct naast het kerkhof betrekt. Tom, de 10-jarige zoon van de familie en zijn broertje Joe vinden het fantastisch en zij spelen naar hartelust tussen de grafzerken en tombes en rond de kerk waartoe de begraafplaats behoort. Zij ontmoeten Harry Laycock die net is benoemd tot dominee in het dorp. Het leven van Tom wordt danig op zijn kop gezet als hij op een dag de geest van een jong meisje ziet.
In het dorp woont Gillian Royle die haar dochtertje heeft verloren bij een brand in haar huis. Gillian is er echter van overtuigd dat haar dochtertje de brand heeft overleeft en zij zwerft dag in dag uit over de heide om haar te zoeken. Zij heeft gesprekken met Evi Oliver, een psychiater. Er doen zich in het dorp een aantal mysterieuze en onheilspellende gebeurtenissen voor die de bewoners van het dorp angst aanjagen.
Bloedschande is een beklemmende misdaadroman over een geheim dat een zeer gesloten gemeenschap in haar greep heeft. Een gemeenschap die eeuwenoude, soms bloederige rituelen in ere houdt. Vooral in het eerste deel van het verhaal komen een aantal huiveringwekkende passages voor. De manier waarop Sharon Bolton schrijft maakt het verhaal heel beeldend. Er zou een heel enge film van gemaakt kunnen worden.
Het verhaal is boeiend geschreven. De personages zijn overtuigend en levensecht. De gebeurtenissen die elkaar in snel tempo opvolgen houden de lezer in zijn greep. Sharon Bolton slaagt er bovendien heel knap in om het verhaal, dat soms tegen het bovennatuurlijke aanleunt, nergens ongeloofwaardig te laten worden. De ontknoping van het verhaal is uitermate spannend en verrassend.
Bloedschande, aan het einde van het boek wordt de betekenis van de titel duidelijk, is een zeer overtuigende misdaadroman. Hopelijk schrijft Sharon Bolton nog meer van dit soort angstaanjagend goede verhalen. Van mij mag ze.
Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.
