Vorige week werd door Jornal da Band (vergelijkbaar met het 8-uur journaal in Nederland) een serie reportages uitgezonden over de vele duizenden Braziliaanse jongens die dromen van een glorieuze voetbalcarriere, bij voorkeur in Europa en van grote rijkdom als gevolg daarvan. Het blijkt echter dat uiteindelijk voor zo’n 98% van deze jonge voetballers de droom niet uitkomt; zij komen terecht bij een club waar zij een of twee keer het minimumloon verdienen. Dat is in Brazilië zo’n R$ 600,- per maand (€ 250,-). De maakster van dit programma vroeg een aantal jongens wat hun grote droom is en het antwoord was steevast dat zij net zo wilden voetballen als Neymar. Je zag hen op het trainingsveld dan ook proberen om de kenmerkende bewegingen die Neymar beroemd hebben gemaakt, na te doen.
Neymar da Silva Santos Junior is een 20-jarig supertalent en speelt voor de Braziliaanse voetbalclub FC Santos en het nationale elftal. Zijn inkomen wordt op dit moment geschat op $ 20 miljoen per jaar. Het is eigenlijk doodzonde dat voetballers in spe een ander willen kopiëren en daarbij voorbij gaan aan hun eigen talenten en willen zijn zoals iemand anders is. Hier is een grote taak voor ouders, clubs en trainers weggelegd: het geven van een goede begeleiding onder het motto: prima dat je Neymar een voobeeld vindt maar probeer hem niet na te doen. Ontwikkel je eigen talenten. Dan ben je op de goede weg.
Ik moest hieraan denken toen ik bij de verschijning van het nieuwe boek van Gillian Flynn (Donker hart) een paar keer op het internet berichten las met de inhoud als Gillian Flynn, de nieuwe Karin Slaughter en Gillian Flynn heeft het in zich om de nieuwe Karin Slaughter te worden. Je ziet dit soort pogingen tot vergelijken wel vaker in de pers (bv. Henning Mankell vs Lars Kepler), ik vind ze vrij vruchteloos, overbodig en misschien ook wel een beetje beledigend. De manier van schrijven van beiden is totaal verschillend. Karin Slaughter deinst er niet voor terug om zaken rauw, bloederig, gedetailleerd en heel expliciet op papier te zetten terwijl Gillian Flynn een duister plot en de donkere kant van haar personages beschrijft en daarbij een fraai proza hanteert. De verwachting uitspreken dat de een de ander zou kunnen worden doet afbreuk aan en miskent de kwaliteiten van beiden. Ik hoop dat Gillian Flynn altijd Gillian Flynn zal blijven en Karin Slaughter Karin Slaughter. Twee totaal verschillende misdaadauteurs die bekendheid genieten door hun eigen karakteristieke manier van schrijven.