A.J. Finn heeft een heel eigen schrijfstijl die zich kenmerkt door het veelvuldig gebruik van tussenzinnen, korte hoofdstukken en zinnen tussen haakjes. Het leidt aanvankelijk tot wat verwarring maar als je er eenmaal aan gewend bent zit je gevangen in een uitermate verslavend boek. Alles in het boek draait om Anna Fox. Haar dagelijkse activiteiten variëren van het drinken van grote hoeveelheden Merlot, het spelen van schaak op het internet tot het bespioneren van haar buren. In werkelijkheid is haar leven een hel omdat zij aan agorafobie lijdt: angst voor de openbare ruimte. Het gevolg van deze angststoornis is dat zij nooit buiten komt. Het is ondenkbaar dat ze dat ooit zal doen. A.J. Finn trekt je een inktzwarte wereld in en brengt al die angsten en de gevoelens die daarmee gepaard gaan, overtuigend onder woorden. Het is niet alleen Anna’s angststoornis die het verhaal een claustrofobisch karakter geeft, het is ook het ongeloof van haar omgeving dat aan de beklemmende sfeer bijdraagt.

Het begin van het verhaal is aan de trage kant maar al snel schroeft Finn de snelheid flink op. De vrouw in het raam wordt een pageturner zoals een pageturner bedoeld is te zijn. Met die snelheid wordt een enerverende spanningsboog opgebouwd die zijn ontlading krijgt in een onvoorspelbare ontknoping. Er zijn een aantal plotwendingen die je aan ziet komen maar dat heeft nauwelijks invloed op de positieve leeservaring. De vrouw in het raam is een puike psychologische thriller waarmee A.J. Finn de hoge verwachtingen helemaal waarmaakt. Dat kan helaas niet worden gezegd van veel thrillers die de laatste tijd met een overdaad aan lovende en vaak misplaatste woorden aan het lezende publiek worden gepresenteerd.