Misschien was hij flauwgevallen, of had hij alleen maar zijn ogen gesloten om het allemaal niet te hoeven zien. Om hem heen stonden mensen in een kring naar hem te kijken. Hij hoorde de ambulance. Een politieagente die op zijn moeder leek stond over hem heen gebogen. Haar angstige gezicht gleed steeds in en uit zijn blikveld. Hij proefde bloed in zijn mond.
‘Hoe is dit gebeurd? Leef je, kind?’ vroeg Maria Wern.
‘Ja.’ Hij probeerde overeind te komen. Het deed pijn in zijn hoofd, zijn ene schouder en zijn knieën.
‘Ik heet Maria en ik ben van de politie.’ Ze lachte vriendelijk en bezorgd tegelijk. ‘Blijf heel rustig liggen tot de ambulance komt. Je nek kan beschadigd zijn.’ Ze legde zachtjes een hand op zijn voorhoofd, precies zoals zijn moeder vaak had gedaan. ‘Blijf maar rustig liggen.’
‘Nee!’ Dat was hij niet van plan. Hij wilde niet dat iedereen kon zien dat hij in zijn broek geplast had. Leo probeerde te gaan zitten. ‘Wat zitten jullie me aan te staren! Ga weg!’ schreeuwde hij met een piepende stem.
De vrouw die op zijn moeder leek begreep wat hij bedoelde. Ze vroeg de mensen door te lopen.
‘Waar doet het het meest pijn?’ Ze keek hem met vriendelijke ogen aan. Hij voelde zich week worden. Hij moest nu sterk zijn en niet gaan huilen.
‘Hou op,’ zei hij, ondanks de pijn in zijn hoofd. Het voelde alsof hij moest overgeven. Witte sterretjes dansten voor zijn ogen, maar hij vermande zich.
‘Het is toch het beste als je met de ambulance naar het ziekenhuis gaat,’ zei Maria ernstig.
‘Dat wil ik niet. Jullie kunnen me niet dwingen.’
‘Kun je mij het telefoonnummer van je vader of moeder geven?’ vroeg Maria.
Leo probeerde na te denken maar kon op geen enkel telefoonnummer komen. Het was allemaal weg.
‘Wie waren de anderen, de kinderen die wegrenden?’
Leo schudde zijn hoofd. Ze probeerde hem zover te krijgen dat hij dingen zou vertellen die hem de doodstraf konden opleveren.
‘Je begrijpt toch wel dat het een levensgevaarlijk spel was?’
‘Ja.’ Natuurlijk begreep hij dat. Maar ze hadden hem niets gevraagd.
Het ambulancepersoneel kwam hem met een draagbaar halen. Leo werd bang. Toen de politievrouw een andere kant op keek slaagde hij er met een enorme inspanning in weg te rennen, met alle kracht die hij in zich had. ‘Laat me met rust!’ schreeuwde hij tegen Maria die achter hem aan ging. ‘Laat me toch!’ Leo wist dat hij snel was. Ze durfde niet tussen de auto’s achter hem aan te jagen. Hij was zo snel als de wind, met vleugels op zijn laarzen en vier extra levens, zoals in een computerspel.