Op twaalfjarige leeftijd werd Regina Victoria LeClaire door een sadistische pedofiel ontvoerd en vier jaar lang onder de meest gruwelijke en onvoorstelbare omstandigheden in een kelder gemarteld en misbruikt. Als door een wonder kwam ze vrij. Haar ontvoerder Daryl Wayne Flint werd veroordeeld tot levenslange opsluiting in een gesloten afdeling van een psychiatrisch ziekenhuis.
Zeven jaar later. Reeve, zoals Regina nu door het leven gaat, is verhuisd naar San Francisco en studeert aan de universiteit van Berkeley. Ze heeft na alle traumatische ervaringen haar leven weer redelijk op de rit. Flint zit veilig opgeborgen en gedraagt zich ondanks het postcommotioneel syndroom dat ten grondslag ligt aan zijn sadisme als een modelpatiënt. Maar het is schijn. Hij weet te ontsnappen en laat een bloedig spoor achter. Voor Reeve begint de nachtmerrie opnieuw, vooral als zij zich realiseert dat zij de sleutel in handen heeft om aan het sadisme en de moordzucht van Flint een einde te maken. Zal het haar lukken hem te stoppen?
Seattle, Washington State
Op de dag dat ze voor de allerlaatste keer zou gaan zwemmen, lag Seattle te zinderen onder een strakblauwe hemel. Het was bloedheet en ze had haar ouders al een paar keer gevraagd met haar naar het meer te gaan. Een uurtje maar. Een halfuurtje.
Maar zij gaven niets om zwemmen. De drukkende hitte leek hen niet eens te storen. Ze waren gewoon naar hun werk gegaan en thuis was de koelste kamer gereserveerd voor Rachels piano. Ook nu zat haar zus eindeloos hetzelfde stuk te repeteren. Reggie verveelde zich dood. Haar beste vriendin was met haar ouders op vakantie en voor Reggie lag er een lange, saaie, eenzame zomer in het vooruitzicht.
Als ze wilde zwemmen, zou ze het heft in eigen hand moeten nemen. Ieder ander kind dat over een fiets beschikte, zou dat doen.
Ze was vorig jaar vaak genoeg naar het strandje gefietst. Ze wist de weg. En ze was wel zo verstandig om eerst uit te rekenen of ze voldoende tijd had om de heuvel af te sjezen, in het meer te duiken, een halfuurtje te zwemmen, naar huis te fietsen, onder de douche te gaan en zich aan te kleden voordat haar ouders thuiskwamen om naar het optreden van haar zus te gaan.
Het kon. Er hoefde zelfs niemand iets van te weten. Misschien zou ze het de anderen vanavond aan tafel vertellen. Misschien ook niet. Nu ze bijna een tiener was, vond ze dat ze recht had op een mate van zelfstandigheid.
Ze trok haar nieuwe perzikkleurige badpak aan met daarover heen een van die heerlijk ruime T-shirts die tot haar knieën kwamen. Ze nam niet eens een handdoek mee, want ze had bedacht dat ze op de terugweg, als ze tegen de heuvel op moest fietsen, een stuk koeler zou blijven als ze dat in haar kletsnatte badpak deed.
Ze trok de achterdeur zachtjes achter zich dicht, eindelijk verlost van het muziekstuk dat haar zus onvermoeibaar oefende. De eerste tien, twintig keer had Reggie het wel mooi gevonden, maar nu werd ze er gek van. Ze duwde haar fiets naar de straat.
Het was best spannend om er in haar eentje, zonder ouderlijk toezicht, opuit te gaan. Ze ging op de pedalen staan en voelde hoe het haar in haar nek opwaaide door de vaart die ze maakte. Na elke bocht leek het iets koeler te zijn, al kwam dat misschien ook omdat ze nauwelijks hoefde te trappen. Ze voelde zich sterk, blij en energiek.
Carla Norton is een Amerikaanse schrijfster die bekend werd door het boek Perfect Victim, een waargebeurd verhaal over een vrouw die zeven jaar als seksslaaf gevangen werd gehouden. Dit gedegen en goed gedocumenteerde boek staat op de boekenlijst van bepaalde FBI-opleidingen. Het diende ook als basis voor de hooggewaardeerde thriller The edge of normal (Langs de afgrond). Het recht van de sterkste is deel twee met Reeve LeClaire als protagoniste.
Carla Norton heeft een heldere en vloeiende schrijfstijl. Ze vertelt het verhaal in korte hoofdstukken waarbij ze een overdaad aan woorden mijdt. De stijl van het boek kenmerkt zich door snelheid en steeds aanwezige spanning. Wat dat betreft is Het recht van de sterkste een echte pagetuner die je maar moeilijk opzij kunt leggen. Deze beknoptheid heeft echter ook een nadeel. Met haar expertise had Carla Norton de problematiek van eenzame opsluiting breder kunnen uitwerken zoals ze dat in Langs de afgrond heeft gedaan. Dan had het boek aan kracht en kwaliteit gewonnen en zou het completer zijn geweest.
De personages zijn goed uitgewerkt. Reeve is een sympathieke, geschonden en sterke vrouw die ontroert. Een vrouw die er ondanks de verschrikkingen uit haar verleden niet voor terugdeinst jacht te maken op de sadistische pedofiel Flint, een personage dat heel goed getypeerd wordt; compleet gestoord, eng, geobsedeerd door het getal drie en zonder enige empathie. De derde hoofdrolspeler is Milo Bender, een gepensioneerde rechercheur die jaren geleden het onderzoek naar Reeve’s verdwijning leidde en er nog steeds door is gefascineerd.
Het recht van de sterkste is een thriller die goed in elkaar zit en veel interessante en onverwachte wendingen kent. Heel kundig bouwt Carla Norton de spanning op die zich uiteindelijk ontlaadt in een zinderende finale. Er is geen voorspelbaarheid. Carla Norton speelt echter wel met de grenzen van geloofwaardigheid. Er is aan het einde een onafgewerkt draadje waar je makkelijk overheen leest maar dat een aanknopingspunt biedt voor een vervolg.
Het recht van de sterkste is een overtuigende, spannende thriller die niet helemaal het niveau van Langs de afgrond haalt maar de moeite van het lezen beslist waard is.
Engelse titel: What doesn’t kill her
Vertaling: Els Franci – Ekeler
Uitgeverij: De Fontein – Amsterdam
ISBN: 978 90 261 3969 7
© 2016 Joop Liefaard
Deze recensie verscheen eerder bij De Boeken- en Leesclub De Perfecte Buren