Op het eerste gezicht is Reeve LeClaire een normale, opgewekte jonge vrouw. Ze woont in een leuk appartement en werkt met veel plezier als serveerster in een Japans restaurant. Maar schijnt bedriegt want als twaalfjarig meisje werd Reeve ontvoerd en vier jaar lang in een kelder gevangen gehouden door een sadistische pedofiel. Dankzij een voor haar gelukkig auto-ongeluk kreeg zij haar vrijheid terug en ze is er door de therapie van Dr. Ezra Lerner in geslaagd haar leven weer een beetje op de rails te krijgen. Haar dagelijkse routine bestaat uit een reeks rituelen die houvast geven, ze is nog steeds doodsbang voor onbekende mannen en niet in staat een intieme relatie met wie dan ook aan te gaan maar ze redt het. Als Tilly Cavanaugh, die door dezelfde hel als Reeve is gegaan uit de kelder van een huis wordt bevrijd, vraagt Dr. Lerner aan Reeve om Tilly te helpen. Reeve stemt in maar weet niet dat zij hierdoor opnieuw doelwit wordt van een psychopaat die vrij rondloopt en alles van haar weet.

Carla Norton is een Amerikaanse schrijfster die bekend werd door een boek over een vrouw die zeven jaar als seksslaaf onder de meest gruwelijke en onvoorstelbare omstandigheden gevangen werd gehouden. Aan het schrijven van Perfect victim ging uitgebreide en grondige research vooraf en het resultaat was dermate goed dat het zelfs op de boekenlijst van bepaalde FBI-opleidingen kwam te staan. Perfect victim diende uiteindelijk ook als basis voor The edge of normal dat in Nederland onder de titel Langs de afgrond verscheen.

Dinsdagen zijn altijd moeilijk en zijn kantoor bereiken is nog het lastigst, maar de tweeëntwintigjarige Reeve LeClaire heeft haar psychiater nooit verteld welke route ze neemt. Die begint met een korte wandeling naar het Ferry Building, waar ze steevast warme chocolademelk bestelt die ze meeneemt naar buiten; ze nipt van het zoete spul terwijl ze kijkt naar de veerboten die uit de mist opdoemen. De boten komen uit Vallejo, Larkspur en Sausalito, met in hun kielzog wit schuim en massa’s meeuwen voor ze aanleggen om een ochtendlijke stroom forensen uit te braken.
Als de zon door de mist heen breekt, wendt Reeve haar gezicht er naartoe, sluit haar ogen en geniet van de rode gloed op haar oogleden.
Niemand merkt haar op in de deinende menigte en haar anonimiteit bezorgt haar bijna een zelfvoldaan gevoel. Ze is nauwelijks herkenbaar als het schoolmeisje dat stond afgebeeld op de posters met het opschrift ‘Vermist’, of als het verwaarloosde bleekneusje zoals de roddelbladen haar graag toonden. Ze is nog steeds aan de kleine kant, maar ze is wel zo’n drie centimeter gegroeid en ruim zeven kilo aangekomen. Haar gebit is opgeknapt. Ze is fris gewassen, haar huid is glad en ze heeft haar wenkbrauwen tot volmaakte boogjes bijgewerkt.
Haar haar is weer aangegroeid en het ziet er goed uit, bijna om trots op te zijn. Ze verft het vaak in een andere kleur: zwart, blond of, zoals vandaag, kastanjebruin. Het is goed geknipt, het waaiert uit, ze laat het steeds lang genoeg om de littekens te verhullen die achter in haar nek nog te zien zijn.
Als de torenklok aan zijn deuntje van negen uur begint, hangt Reeve haar tas om haar schouder. Tegen de tijd dat het melodietje verklonken is en de klok zeven... acht... negen slaat, is ze de terminal al uit en Market Street in gelopen. De venters en straatmuzikanten zijn te druk in de weer om haar lastig te vallen. Maar hoe verder ze zichzelf dwingt door deze straat te lopen, hoe meer ze op haar hoede moet zijn.
Ze laat zich niet kennen. Daar is de man met het kroeshaar en zijn met zeildoek afgedekte kar. Hij staat er altijd, deze sjacheraar op de hoek bij de bank, maar ze blijft geforceerd recht voor zich uit kijken terwijl ze zich voort rept over het trottoir, met kippenvel op haar armen.

Carla Norton schrijft in een heldere en vloeiende stijl en haar taalgebruik is vaak zo beeldend dat het lijkt alsof je naar een film zit te kijken. Het verhaal is goed doordacht en evenwichtig opgebouwd. Kindermisbruik is een beladen en verontrustend onderwerp maar Carla Norton is in haar benadering zorgvuldig en deskundig. Zij schenkt veel aandacht aan de psychologische gevolgen van langdurige gevangenschap en psychische dwang en dat geeft Langs de afgrond de extra dimensie die vaak in soortgelijke thrillers ontbreekt. Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven o.a. dat van de psychopaat en daarmee krijg je een goed beeld hoe ongelofelijk verknipt en sadistisch zijn manier van denken en handelen is.

De personages in Langs de afgrond zijn goed uitgewerkt en overtuigen. De sympathieke Reeve die verder wil met haar leven maar gehinderd wordt door angsten en een geschonden lichaam, Tilly die ernstig getraumatiseerd is en Reeve's hulp met twee handen aangrijpt, Dr. Ezra Lerner die uitermate deskundig zijn patiënten tegemoet treedt en de anonieme psychopaat die zijn walgelijke misdaden tot in perfectie voorbereidt en uitvoert. Ook is er aandacht voor de werkwijze van de politie waarbij vooral plaatsvervangend officier van justitie Jackie Burke zonder enig gevoel door de porseleinkast dendert en maar een doel voor ogen heeft en dat is resultaat.

Langs de afgrond heeft veel snelheid en is spannend. Een paar keer zakt het verhaal wat in omdat de op zich interessante gesprekken tussen Reeve en Dr. Lerner nogal breed uitgesponnen zijn. De ontknoping is verrassend en angstaanjagend hoewel Carla Norton wel de grenzen van de geloofwaardigheid opzoekt.

Langs de afgrond is een uitstekende, overtuigende en verslavende thriller waarmee Carla Norton de gewekte verwachtingen helemaal waar maakt. Het boek heeft alles wat een boek een uitstekende thriller maakt: een goed doordacht plot, knap geschreven, spanning, diepgang, overtuigende personages en heel veel leesplezier. Een van de beste thrillers van 2014.

Engelse titel: The edge of normal
Vertaling: Corrie van den Berg
Uitgeverij: De Fontein - Utrecht
ISBN: 978 90 325 1389 4

© 2014 Joop Liefaard