Alec Pachek, een pas geboren baby wordt uit een ziekenhuis in Ballyterrin gestolen. Paula Maguire, de forensisch psychologe die aan de Unit vermiste personen is verbonden en die kortgeleden heeft gehoord dat zij zwanger is, wordt betrokken bij het onderzoek naar deze afschuwelijke misdaad. Een paar dagen later wordt Alec levend teruggevonden in de kerststal in een kerk. Kort daarna wordt een arts op gruwelijke wijze vermoord en omdat deze arts vrouwen die niet weten wat zij met hun zwangerschap aanmoeten adviseerde, vermoedt Paula dat er een verband tussen beide zaken bestaat. Die overtuiging groeit als er nog een hoogzwangere vrouw verdwijnt. De vrouw wordt gevonden maar is zo beestachtig toegetakeld dat zij overlijdt. De baby is uit de baarmoeder verwijderd en spoorloos. Heeft de moordenaar het op zwangere vrouwen gemunt en is Paula in groot gevaar?

Barre grond is het tweede boek in een serie thrillers van de Noord-Ierse schrijfster Claire McGowan met de forensisch psychologe Paula Maguire in de hoofdrol. Haar debuutthriller Verloren ontving lovende kritieken. In een vloeiende en goed leesbare stijl vertelt zij in Barre grond een met bloed doortrokken verhaal over moederschap, babydiefstal, wanhoop, verlies en moord. Het speelt af zich in de laatste dagen voor kerst en het sinistere ervan wordt versterkt door de ijzige winterkou die Ballyterrin treft en de troosteloosheid en de eenzaamheid van het gebied waar een gedeelte van het verhaal zich afspeelt. De karakters in het verhaal zijn goed uitgewerkt. Paula Maguire is een sympathieke vrouw die extra glans krijgt omdat zij niet altijd de juiste antwoorden heeft en in haar gedrevenheid die te vinden, grenzen overschrijdt. Wat haar ook sympathiek maakt is het feit dat zij de speurtocht naar haar zeventien jaar geleden verdwenen moeder nooit heeft opgegeven en in Barre grond is dit een ontroerende tweede verhaallijn.

Paula was er al lang van overtuigd dat er in het Ballyterrin General Hospital nooit iets goeds kon gebeuren. Het was het ziekenhuis waar ze in de jaren negentig naartoe had gemoeten omdat er twee lijken waren gevonden die naar het mortuarium daar waren overgebracht, de lichamen van dode vrouwen van wie het vermoeden bestond dat één misschien haar vermiste moeder was. Het ene lichaam was aangespoeld op het strand van Wexford, het andere opgegraven uit een riool tijdens bouwwerkzaamheden. Twee keer had Paula in haar bruine uniform de tocht van school naar het ziekenhuis moeten maken om haar vader daar in het mortuarium te treffen. Beide keren was het de rit, die ze met haar handen tussen haar trillende knieën geklemd in de auto van de een of andere onderwijzer of onderwijzeres maakte, niet waard geweest. Er was nooit een spoor van Margaret Maguire gevonden. Ze stond in Paula’s geheugen gegrift zoals ze was op de dag dat ze verdween: in haar wollen ochtendjas bezig de keuken op te ruimen, terwijl Paula met slaperige ogen en een mond vol cornflakes de deur uit was gegaan naar school. Ze was net dertien en had haar moeder nauwelijks gedag gezegd. Waarom zou ze ook – Margaret Maguire had elke dag als ze thuiskwam uit school op dezelfde stoel met een pot thee op haar zitten wachten.
Het Ballyterrin General Hospital was ook de plek waar Paula op haar achttiende naartoe was gebracht om haar maag te laten leegpompen omdat ze de inhoud van het medicijnkastje naar binnen had gewerkt. Maar dat was net zo goed Aidans schuld. Toch? Nee! Nee, Maguire! Hoe woedend ze ook op hem was, dat kon ze alleen zichzelf verwijten, niet hem.
‘Waar gaan we heen?’ Ze hadden de auto op het bevroren grind van de parkeerplaats bij het ziekenhuis achtergelaten en nu probeerde Paula Guy bij te houden, die haastig door de dubbele deuren van de tweede verdieping stoof. Ze besefte te laat welke afdeling daarachter lag. Mijn god, wat ben ik toch een stommerd. De kraamafdeling! Uitgerekend vandaag.
De afdeling was helemaal afgezet en het wemelde er van de geüniformeerde agenten. Het was begin december en de stad was die ochtend overvallen door sneeuwbuien die al vóór deze hele toestand een flinke chaos hadden veroorzaakt. Op de vloer in de overvolle gangen, vol met verwarde vrouwen in nachtkleding, boze mannen en nerveuze verpleegsters, lagen grijsachtige sneeuwresten te smelten. De wanden waren versierd met opzichtige kerstdecoraties, maar de sfeer was desondanks verre van feestelijk. Slap en misselijk liep Paula achter Guy aan, op haar zwartsuède laarsjes die nu al onder de natte smurrie zaten. Wanneer Guy in zo’n bui was, was hij niet bij te houden. Hij liep op het politiekordon af en toonde zijn badge. ‘Inspecteur Guy Brooking, unit Vermiste Personen. Laat ons erdoor, alsjeblieft.’
Nee, er gebeurde nooit iets goeds in het Ballyterrin General Hospital en het feit dat er hier een baby was gestolen, nee, dat verbaasde Paula totaal niet.

De materie die Claire McGowan behandelt ligt erg gevoelig in Ierland. Abortus, zelfbeschikkingsrecht voor vrouwen, de rol van de kerk in de discussie over deze onderwerpen en religieus fanatisme worden door haar kundig met het verhaal verweven. Zij doet dit door onder andere in te gaan op de tegenstrijdige gevoelens die Paula heeft nu blijkt dat ze zelf zwanger is. McGowan schetst een beeld van een maatschappij die door deze problematiek tot op het bot verscheurd is . Ook besteed ze de nodige aandacht aan de nog steeds aanwezige verdeeldheid na de bloedige jaren van de IRA. Voor het onderzoeksteam betekent dit dat zij behoedzaam te werk moeten gaan want een verkeerde aanpak kan opgebouwd vertrouwen teniet doen.

Wat de wenkbrauwen een beetje doet fronsen is het feit dat Paula's aanwezigheid vanaf de eerste minuut van ieder onderzoek zo nadrukkelijk is vereist. Het lijkt er soms op dat haar rol belangrijker is dan die van bijvoorbeeld haar superieur, inspecteur Guy Brooking. Het verhaal heeft een aangename snelheid en de vele wendingen zorgen ervoor dat er bijna geen voorspelbaarheid optreedt en dat de spanning tot de laatste hoofdstukken aanwezig is. Het plot is vrij ingewikkeld maar de ontknoping ervan geloofwaardig.

Brakke grond is een uitstekend geschreven, goed geconstrueerde en soms gruwelijke thriller waarmee Claire McGowan het benoemen van gevoelige onderwerpen niet uit de weg gaat en het hoge niveau van haar eerste Paula Maguire verhaal voortzet. De belofte van een groot talent maakt zij helemaal waar.

****

Engelse titel: The dead ground
Vertaling: Els van Son
Uitgeverij: Ambo|Anthos - Amsterdam
ISBN: 978 90 414 2636 9