In een bos wordt het lichaam van Mickey Doyle gevonden. Hij is gemarteld en opgehangen aan een boom en was een lid van de Mayday Five, een splintergroepering die ondanks het Goede Vrijdagakkoord dat een einde aan The Troubles in Noord Ierland maakte, in het stadje Crossanure een bomaanslag pleegde waarbij zestien mannen, vrouwen en kinderen om het leven kwamen. De Vijf werden als gevolg van fouten in het politieonderzoek vrijgesproken en zijn nu allemaal spoorloos. Als een tweede lid van de Vijf dood wordt aangetroffen gaat forensisch psycholoog Paula Maguire ervan uit dat iemand het recht in eigen hand heeft genomen en wraak neemt. Het onderzoeksteam onder leiding van hoofdinspecteur Helen Corry en de Unit Vermiste Personen waarvan Paula deel uitmaakt moeten de overige leden vinden voordat ook deze worden vermoord.
Paula die hoogzwanger is, leeft nog steeds met de vraag wat er met haar moeder die zeventien jaar geleden toen Paula dertien jaar oud was plotseling verdween, is gebeurd. Haar vader die zijn vermiste vrouw dood heeft laten verklaren is inmiddels hertrouwd maar voor Paula is het nog helemaal geen uitgemaakte zaak dat haar moeder dood is. Zij heeft haar twijfels.
Corry trok haar handschoenen uit. ‘We denken dat het Mickey Doyle is. Moeilijk te zien aan het gezicht, maar we zullen het snel weten.’
'Dus dan hebben de Five het land niet verlaten? Denken we dat ze zijn ontvoerd?’
'Is het verstandig dat je hier bent, Paula?’ Guy negeerde haar vraag en deed een stap naar haar toe. Hij zag er ook koel uit in een blauw hemd met een rode das en zijn blonde haar uit zijn strakke, beheerste gezicht geborsteld. ‘Ik bedoel, de baby –’
'Met de baby is het prima.’ Geïrriteerd stapte ze naar voren. ‘Ik moet hem zien.’
Toen zag ze hem.
Gehangenen zien er altijd eender uit. Uitpuilende ogen, uitgestoken tong, een rood en tegelijk lijkkleurig gezicht. Dat zou de reden zijn waarom ze hem nog niet konden identificeren. Het was ook normaal dat de darmen zich leegden, wat Paula nu kon ruiken boven de frisse geur van de naaldbomen uit. Ze had het al vaak gezien, dus was het vreemd en zeer slecht getimed dat dit slachtoffer haar een flauwte bezorgde: de bodem van het bos kwam plotseling tollend op haar af.
'Ik heb het je gezegd.’ Guy ving haar op voordat ze echt viel. ‘Luister, dit kun je nu niet. Ga zitten.’ Hij marcheerde met haar naar een boomstronk. ‘Ik haal wat water voor je.’
Paula ademde diep in en knipperde hevig met haar ogen. Guys gezichtsuitdrukking was precies eender als die van Aidan eerder die dag, besefte ze: stoïcijns en afstandelijk, met een vleugje verbolgenheid. Perfect getimed om haar eraan te herinneren dat ze zolang ze zwanger was nog respijt had, maar dat ze, zodra de baby er was, met zijn drieën zouden moeten uitzoeken wie van de twee mannen de vader was.
De stille doden is het derde deel van de serie boeken van de Noord-Ierse schrijfster Claire McGowan (1981) over forensisch psycholoog Paula Maguire. Het eerste deel (Verloren) werd in 2014 gepubliceerd, kort daarop gevolgd door deel twee (Barre grond). De boeken ontvingen steeds lovende kritieken. Het zijn niet alleen uitstekende thrillers maar ook verhalen waarin de donkere kant van de Ierse samenleving aan de orde komt zoals de bedenkelijke en controversiële rol van de Rooms-Katholieke kerk bij ongewenste zwangerschappen en de ingrijpende gevolgen van The Troubles (waarvoor eigenlijk geen goede Nederlands woord bestaat), de periode van gewelddadige strijd die Noord Ierland zo lang verdeelde.
Het verhaal van De stille doden is intrigerend en intelligent opgebouwd en zit vol met goed uitgewerkte en tot de verbeelding sprekende personages. Mensen die met hun vroegere vijanden moet samenleven in een maatschappij waarin de tweedeling soms nog prominent aanwezig is. Ook binnen het politieteam is het grimmige verleden niet vergeten en bestaan er nog steeds de nodige vooroordelen op basis van religie en politiek. Claire McGowan maakt er een verslavend verhaal van dat soms emotioneel zo diep gaat dat je het boek even opzij moet leggen omdat hetgeen je hebt gelezen eens goed te laten bezinken. De gruwelijkheid van wat er op die beruchte dag in mei gebeurde en de blijvende en verstrekkende gevolgen die dit voor de nabestaanden heeft, snijden door de ziel.
De verhaallijn over de vermissing van Paula’s moeder krijgt ook in deze derde thriller een ontroerend vervolg. Het is een verhaal in een verhaal dat al bij het eerste boek begint en dat in belangrijke mate bepaalt dat Paula is zoals ze is. Je kunt deze thriller afzonderlijk lezen maar het is beter de serie vanaf het begin te volgen. Dan zie je ook hoe Claire McGowan met ieder nieuw deel steeds beter wordt. Vaak zie je in thrillerseries een zekere sleetsheid optreden maar dat is in deze Paula Maguire serie niet het geval. Integendeel.
De stille doden is een indrukwekkende thriller waarmee Claire McGowan laat zien dat zij op dit moment een van de beste misdaadauteurs van de Britse eilanden is.
Engelse titel: The silent dead
Vertaling: Els van Son
Uitgeverij: Ambo|Anthos - Amsterdam
ISBN: 978 90 263 3272 2
© 2016 Joop Liefaard