Rechercheur Jessica Haider is toegetreden tot Sagilia, een organisatie die in het geheim opereert en zich ten doel stelt af te rekenen met criminelen die door de mazen van de wet glippen en hun straf ontlopen. Zij heeft van Boet Lombeart, haar chef bij de Maastrichtse politie een ruime mate van vrijheid gekregen bij het opnemen van haar vakantiedagen en daar gaat zij creatief mee om. Niemand weet dat zij zich voorbereidt op haar eerste opdracht, het uitschakelen van de Antwerpse diamantair Baruch Salomons. Een charmante en charismatische man die in Afrika diamanten koopt en zich daarbij opwerpt als de grote weldoener voor de plaatselijke bevolking. Maar schijn bedriegt.
De opdracht van Sagilia vergt alles van Jessica en toch moet zij ook omzien naar haar vader die in een hospice wordt verpleegd, kanker en de ziekte van Alzheimer heeft en voor wie de dood snel nadert. De aandacht die Jessica hem wil geven mag haar echter niet afleiden van haar opdracht en dat is een lastige opgave. En dan is er ook nog Alec Joubert, haar minnaar en de man die haar bij Sagilia heeft geïntroduceerd. Wat is er mis met die man en kan ze hem nog wel vertrouwen?
Met een grote omweg rijd ik vroeg in de zondagochtend naar Maasbracht, mezelf er meermaals van overtuigend dat ik niet word gevolgd. Mijn privéleven is een risico, maar ik kan niet wekenlang zogenaamd van de aardbodem verdwijnen, zo lang kan ik niet bij mijn vader wegblijven. Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel voor ik de parkeerplaats van het hospice op rijd.
Ondanks mijn voornemen niet te schrikken, gebeurt dat toch als ik hem zie. De dood pakt telkens iets meer kleur en waardigheid van hem af, verzwelgt hem. Steeds minder herken ik mijn vader in dat wegterende lichaam.
‘Suzanne,’ zegt hij met onvaste stem.
Ik bijt op mijn tong en tel tot tien. ‘Bijna goed.’ Ik zet de steenmarter voor hem neer. ‘Kijk eens, vind je ’m niet goed gelukt?’
Even zie ik zijn ogen oplichten. Hij aait het beest, trekt dan zijn hand terug. ‘Die is koud,’ zegt hij.
De kleuren van de muren en meubels in hospice De Omega zijn Mondriaan-vrolijk, de stank van ontsmettingsmiddelen wordt gecamoufleerd door sterk geurende bloemen, de vloerbedekking is er hoogpolig zacht, en de verzorgers doen er alles aan de gasten in hun laatste levensfase zo goed mogelijk te begeleiden. Wensen gaan in vervulling en taboes verdwijnen uit het raam, tezamen met schuldgevoelens en al het overige wat een vredig einde in de weg staat.
‘We hebben er ook een.’ Hij klinkt ineens opgetogen.
Ik schenk thee in twee mokken. ‘Hebben wát?’
‘Een kast. Nee. Een kist. Met de barones erin. Een dóde! Gisteravond.’ Zodra ik naast hem zit en hem de thee heb aangereikt, pakt hij mijn hand. ‘Jessica…’
‘Dus je weet het wel.’
‘Jij bent mijn jongste, de brokkenpiloot. Sorry, je zus is hier vaker dan jij en soms verdwaal ik in mijn hoofd.’
‘Dat wil nog niet zeggen dat je moet opgeven.’
‘Dat heet berechting.’ Zijn ogen bewegen onrustig heen en weer en in gedachten moedig ik hem aan het juiste woord te vinden. ‘Belasting. Nee, wacht. Berusting. Acceptatie. Dat is het. Ik accepteer mijn lot, ik zal sterven wanneer God er klaar voor is me op te nemen.’
‘Je kunt er ook voor kiezen om te vechten.’
‘Dat hoort bij je levenslust. Opstandigheid is voor degenen die nog perspectief zien, die nog niet klaar zijn met leven.’
Misschien moet ik blij voor hem zijn dat de kanker een sprintje trekt en het gaat winnen van de alzheimer.
Glashard is Corine Hartman’s tweede thriller over Jessica Haider. De eerste onder de titel Bloedlijn werd met lovende kritieken overladen en Corine Hartman werd voor dit boek genomineerd voor De Gouden Strop. Een dergelijke overdonderende ouverture wekt verwachtingen en schept verplichtingen. De uitdaging was dan ook om van Glashard een thriller te maken die het niveau van Bloedlijn op zijn minst zou evenaren. Zij is daar goed in geslaagd. Jessica Haider handelt zoals Corine Hartman schrijft. Intelligent, doeltreffend en zonder overbodige franje. Geen woord te veel want dat is niet de stijl. Alles is gericht op het bereiken van het doel. Een rechtvaardige en doeltreffende oplossing voor een gerezen probleem, en als het moet is die oplossing gruwelijk en genadeloos maar wel effectief. Een goed glas whisky, een lijntje coke en stevige seks zijn daarbij voor Jessica onontbeerlijk. Jessica heeft echter ook een zachte kant. Hardheid en zachtheid maken haar compleet maar de zweem van naïviteit die daar omheen hangt is Jessica’s zwakte. Er dreigt altijd een dodelijk gevaar.
Wanneer je in Glashard begint te lezen vervaagt de wereld om je heen en betreed je de wereld van Jessica Haider. Een wereld waarin je huivert en gruwt, waarin je wordt ontroerd, waarin je glimlacht en wordt geprikkeld en waarin je je soms in verwondering achter de oren krabt. Al deze menselijke emoties zijn verpakt in een verhaal met een bloedstollende ontknoping en een totaal onverwachte wending die komt als een donderslag in een pikdonkere en doodstille nacht. Het is adembenemend.
Bloedlijn was het eerste boek met Jessica Haider in de hoofdrol en in mijn ogen een fractie beter dan Glashard. De kracht van Bloedlijn bestond onder andere uit de ontroerende beschrijving van het enorme verdriet waaronder Jessica leed en de gruwelijke wraak die voor de verwerking ervan noodzakelijk was. Bloedlijn is intenser en completer, een bijna perfecte thriller maar het verschil met Glashard is minimaal.
Net als Bloedlijn wordt ook Glashard vergeleken met harde en stevige thrillers van andere schrijvers en tv-series met een vergelijkbare inhoud. Dergelijke vergelijkingen zijn aanvechtbaar. Je kunt een intelligente en overtuigende misdaadroman als Glashard moeilijk vergelijken met de oppervlakkigheid van bv. de serie Dexter of met thrillers vol met clichés van andere misdaadauteurs. Jessica Haider is uniek en onvergelijkbaar.
Glashard is een geweldige thriller waarin Jessica Haider straalt als een flonkerende zwarte diamant en Corine Hartman straalt met haar mee.
*****
Uitgeverij: Karakter Uitgevers – Uithoorn
ISBN: 978 90 452 0651 6
© 2013 Joop Liefaard
Meer berichten over Corine Hartman
Na een rustpriode van een half jaar hervat rechercheur Jessy Haider haar werkzaamheden bij de politie in Maastricht. De rustperiode volgt op de dood van haar zoon Nick, die door psychopaat Rolf Brezinger op gruwelijke wijze om het leven werd gebracht. Vrijwel direct wordt Jessy geconfronteerd met de dood van de zestienjarige Kim van Brugge. Zij werd met opengesneden polsen door haar vader gevonden in de boomhut op het terrein van de kwekerij van de familie. Alles wijst op zelfmoord maar Jessy is daar niet meteen van overtuigd. Kim leek een mooi en succesvol leven voor zich te hebben en de ouders reageren bij de eerste ondervraging merkwaardig. Reden genoeg voor Jessy om zich verder in de zaak te verdiepen.
De persoonlijke website van de schrijfster.