Crimezone.nl organiseerde van 15 tot 25 december de eerste editie van de Crimezone thriller 10-daagse. Tien dagen lang staan de site, de nieuwsbrieven en de sociale media van Crimezone in het teken van de Nederlandse misdaadroman. Tien dagen lang acties, prijsvragen, exclusieve columns, korte verhalen, achtergrondartikelen en interviews met Nederlandse thrillerschrijvers. Op deze pagina een overzicht van alle artikelen, acties, korte verhalen en columns die zijn verschenen. Indien alles nog eens terug wilt lezen, kun je dat doen door op deze link te klikken. Een column vond ik interessant en dat is die van Ellen Gerretzen. Met name de conclusie spreekt mij aan. Ik ben mijn ouders altijd heel erg dankbaar geweest dat zij mij de liefde voor boeken en lezen hebben bijgebracht. Ik kan mij een wereld zonder niet voorstellen. Hieronder kun je de column lezen.

———————–

In de tijden dat ik me nog glorieus onbewust was van het reilen en zeilen in de boekenwereld zag mijn wereldbeeld er op dit punt simpel en, ik geef het toe, op het naïeve af rooskleurig uit. De grootste hobbel die ik in mijn verschiet zag was het vinden van een uitgever die mijn eersteling, die ik koesterde als een leeuwin haar welpjes, zou omarmen. Daarna zou de kwaliteit van mijn werk de rest doen. Recensenten zouden zich lekkerbekkend op mijn boeken storten en lovende, met opbouwende kritiek gelardeerde recensies schrijven in kranten en weekbladen, waardoor ik bekend zou raken bij een breder publiek. Daarna zou mond-tot-mondreclame het werk afmaken.

FOUT!

It’s a jungle out there. En het gaat niet goed in de boekenwereld. Uitgevers klagen dat verkoopcijfers dalen en auteurs rukken zich de haren van hun schedels waaronder de welhaast onoplosbare hamvraag suddert: Hoe kom ik met mijn boeken, mijn snufferd of liever nog beide in de aandacht? Het beste voor de verkoop is genoemde snufferd pontificaal in beeld te laten komen in een programma met een hoog ADHD-gehalte en daar iets controversieels, of beter nog iets ongepasts te brullen. Een Gouden Strop winnen kan natuurlijk ook geen kwaad, evenmin als een recensie in een gerenommeerde krant. Publiciteit is essentieel. Maar recensenten bespreken vooral auteurs die al bekend zijn en publiciteit kost geld, en daarvan is er bij lange na niet genoeg voor iedereen.

Ik stopte met het uitrukken van mijn haardos en begon snode plannen te smeden, onorthodoxe ideeën die om uiteenlopende redenen gesneuveld zijn. Zo heb ik overwogen om met een stapel van mijn boeken met ontbloot bovenlijf op de Dam te gaan staan, in aanwezigheid van tijdig opgetrommelde pers natuurlijk. Alle publiciteit helpt. Een andere optie was me vast te ketenen aan de burelen van de NRC en De Volkskrant. Ditmaal natuurlijk geheel gekleed, u begrijpt. Een wel erg snood plan bestond eruit een recensent die aanzien geniet te kidnappen, op te sluiten (in een comfortabele ruimte, ik ben geen onmens) en net zo lang voor te lezen uit een thriller van dubieus allooi tot hij om genade zou smeken en zou beloven een serieuze recensie over mijn werk te schrijven. Dit laatste plan sneuvelde op praktische gronden. Iemand kidnappen is weliswaar een interessante vorm van veldwerk voor een volgende thriller, maar in mijn eentje iemand overmeesteren leek me problematisch en er een crimineel voor inhuren risicovol. Het vooruitzicht in een cel van twee bij drie te zitten zonder drank en internet bracht een aanval van hyperventilatie, hoewel het mijn productiviteit natuurlijk ten goede zou komen en ook een stevige boost aan mijn naamsbekendheid zou geven.

De booze – of liever het gebrek daaraan – won het evenwel van de boost.

Deze ideeën en enkele andere, waar ik het liever niet over wil hebben, sneuvelden. De veiliger methodes om aan publiciteit te geraken kosten geld. Je boeken in de pers vermeld krijgen als aanrader, boek van de maand en wat dies meer zij: ga er maar vanuit dat zulks over het algemeen geld kost. Je schijnt ook lovende quotes van bekende schrijvers of anderszins bekende Nederlanders te kunnen kopen. Dus als u mijn snuit samen met de cover van mijn laatste thriller binnenkort een maandlang op een internetsite ziet staan, vergezeld van de wervende quote Ellen G: De Ontdekking van de Eeuw, met een bekende naam eronder kunt u er gevoeglijk vanuit gaan dat mijn uitgever daar behoorlijk voor in de buidel heeft moeten tasten of dat ik mijn spaarvarken aan een voortijdig einde heb doen komen.

Ik bevond me in een impasse. Wat was wijsheid? Blijven azen op aandacht van recensenten die toch alleen maar op groot wild jagen, met alle frustraties van dien? Ik ben tot bezinning gekomen. Er is immers ook nog een virtuele jungle waar het wemelt van de lezers met wie ik rechtstreeks contact kan hebben, mensen die boeken verslinden, daar zelf recensies over schrijven en elkaar leestips geven. Een last is van me afgevallen. Ik heb mijn plekje gevonden in de jungle. Gewapend met pen, doorzettingsvermogen en creativiteit schrijf ik gewoon noest door. Nu heb ik een groot geluk want ik ben iemand die er helemaal niet op zit te wachten met haar snufferd in beeld te zijn. Het liefst zit ik rustig te schrijven en dat, noem mij gerust ouderwets, vind ik ook de core-business van een auteur.

En de crisis in de boekenwereld? De discussies daarover gaan naar mijn idee teveel over verkoopcijfers. Ik vind het persoonlijk helemaal niet zo alarmerend dat er minder boeken worden verkocht. Alarmerend is het pas als er steeds minder boeken worden gelezen en in mijn bescheiden optiek is de oplossing voor dat probleem van een welhaast onthutsende eenvoud. Zorg dat kinderen al op jonge leeftijd boeken gaan lezen en besteed daar in het onderwijs heel veel aandacht aan. Want als je al vroeg begint met lezen zul je er later niet meer mee stoppen.

En het heeft nog een bijkomend voordeel.

Lezers blijken intelligenter te zijn dan niet-lezers.

Bron: Crimezone