In het plaatsje Torsby worden het echtpaar Karin en Emil Carlsten en hun twee zoontjes Georg en Fred op gruwelijke wijze vermoord. Commissaris Erik Flodin heeft een verdachte op het oog die hij echter na ondervraging weer moet laten gaan. De zaak is gecompliceerd en daarom roept Erik de hulp in van de Nationale Recherche. Torkel Höglund vertrekt met zijn team naar Torsby en daar ontdekken zij dat er nog iemand in het huis aanwezig moet zijn geweest die mogelijk alles heeft gezien en daarom een belangrijke getuige is.
Het meisje, Nicole, is echter gevlucht en als Sebastian Bergman, die met Torkel Höglund naar Torsby is gereisd haar vindt, blijkt dat ze niet wil spreken. De moordenaar is van haar bestaan op de hoogte en wil haar het zwijgen opleggen.
‘Jullie kunnen naar binnen.’
Erik Flodin keek naar het grote, witgeverfde vrijstaande huis. Fabian Hellström, de technisch rechercheur die met hem meegekomen was uit Karlstad, stond op de veranda en wenkte. ‘We zijn wel ongeveer klaar.’
Erik stak een hand op ten teken dat hij het had gehoord en keek weer naar het open landschap dat zich voor hem uitstrekte.
Het was hier mooi.
De frisgroene grasmat tot aan de stenen muur. Daarachter: akkerland, dat wachtte tot de lente iets verder gevorderd was en dat overging in het donkere groen van de naaldbomen, die net concurrentie kregen van de fijne, lichte lentetooi van de loofbomen. Boven het open veld zeilde een buizerd, die de stilte verbrak met zijn huilende, klaaglijke geluid.
Erik vroeg zich af of hij Pia zou bellen voordat hij naar binnen ging.
Ze zou er toch achter komen wat er was gebeurd en wanhopig zijn. Het zou gevolgen hebben voor de hele gemeente.
Haar gemeente.
Maar als hij nu belde, zou ze vragen gaan stellen.
Meer willen weten.
Alles willen weten.
Hij wist zelf niet meer dan wat hij van de collega’s had gehoord die ter plaatse waren toen hij arriveerde.
Dus wat voor nut had het haar te bellen?
Geen.
Pia moest wachten, besloot hij. Hij wierp een laatste blik op de zandbak, een stukje verder naar rechts. Een plasje regen in de laadbak van een gele plastic vrachtwagen. Een schep, een zanderige Transformer en twee dinosaurussen.
Erik zuchtte en liep naar het huis met de doden.
Fredrika Fransson stond bij de patrouillewagen en liep het laatste stukje zwijgend met hem mee. Ze was als eerste ter plaatse geweest en had hem, toen hij aankwam, in het kort verteld wat ze wist. Hij kende haar al. Ze hadden samengewerkt voordat hij werd bevorderd tot commissaris van de recherche met standplaats Karlstad. Ze was goed. Zorgvuldig en betrokken. Bijna twintig centimeter kleiner dan Eriks 1 meter 85 en zeker tien kilo zwaarder dan zijn 78 kilo. ‘Gemakkelijker om overheen te springen dan omheen te rennen,’ had hij onaardige collega’s wel eens over haar horen zeggen. Zelf had ze nooit iets over haar overgewicht gezegd. Of over iets anders, trouwens. Fredrika was niet zo’n prater.
Het stille meisje is het vierde deel van de zogenaamde Bergmankronieken. De eerste drie delen (Wat verborgen is, De discipel en Het familiegraf) waren grote successen. Twee boeken zijn inmiddels onder de titel Den Fördömde verfilmd met de acteur Rolf Lassgård in de hoofdrol. In de nieuwe thriller wordt voortgeborduurd op de eerdere boeken. Het straalt dezelfde sfeer en toon uit. Het verhaal is niet spectaculair maar slecht is ook niet. Een gruwelijke moord op een gezin, een getuige die de dader kan aanwijzen maar zo getraumatiseerd is dat ze niet meer wil praten en een onderzoeksteam dat geen stap verder komt. En dat alles omlijst met de persoonlijke beslommeringen van de hoofdpersonen. Sebastian is nog steeds de onsympathieke en botte psycholoog die beledigt en zich ver verheven voelt over iedereen, Anja die de nodige woede voelt nu haar vader niet haar vader blijkt te zijn, Billy die onbekende en uiterst donkere gevoelens bij zichzelf ontdekt en zo is er meer.
Toch is er in dit verhaal ook een kant van Sebastian te zien die hem in een ander daglicht stelt. Hij ontdekt dat sinds de dood van zijn dochtertje het leven verder is gegaan terwijl hij in het verleden is blijven steken. Hij is niet de enige die te maken heeft met gevoelens van verlies, dood en schuld. Het is een ontdekking die Sebastian verrast. In het gemeenschappe0lijke kun je troost en energie vinden.
Het verhaal ontwikkelt zich in een rustig tempo en verliest langzaam aan glans en spanning totdat zich een aantal interessante ontwikkelingen voordoen en door deze nieuwe impulsen wordt het naar een hoger plan getild. Het gevaar dat de Bergmankronieken aan slijtage ten onder zouden gaan wordt hiermee door Hjorth Rosenfeldt kundig afgewend. Deze nieuwe ontwikkelingen maken nieuwsgierig naar het volgende deel, dat in Zweden al op de markt is.
Het stille meisje is een thriller die aanvankelijk lijkt te verzanden in teveel van hetzelfde maar aan het einde de nodige verrassingen kent waardoor het verhaal uiteindelijk toch overtuigt.
Zweedse titel: Den stumma Flickan
Vertaling: Geri de Boer
Uitgeverij: Cargo – Amsterdam
ISBN: 978 90 234 9364 8
© 2015 Joop Liefaard