Jennifer Malcolm is huisarts met een bloeiende praktijk. Ze is getrouwd met de beroemde neurochirurg Ted Malcolm en zij hebben drie kinderen, een tweeling Ed en Theo en een dochter Naomi. In de ogen van Jennifer vormen zij een gelukkig gezin en gaan haar kinderen een veelbelovende toekomst tegemoet. Zij manoeuvreert behendig tussen werk en privéleven, geeft iedereen de nodige aandacht en is tevreden met haar bestaan. Haar leven kan niet meer stuk, althans dat denkt Jenny.

Op een dag verdwijnt Naomi. Zij speelt op school de hoofdrol in een musical maar na afloop van de op een na laatste uitvoering komt zij niet thuis. Zij is spoorloos. De perfecte wereld van het gezin Malcolm stort in elkaar en dat geldt vooral voor Jenny die zich altijd een goede moeder waande. Naarmate het onderzoek naar de verdwijning van Naomi vordert, ontdekt Jenny dingen in het Naomi's leven die voor haar totaal onbekend zijn en ze komt tot de ontdekking dat zij haar eigen dochter helemaal niet zo goed kende. Het stevige fundament onder haar zo plezierige bestaan brokkelt langzaam maar zeker af en het wordt voor haar steeds moeilijker zich staande te houden.

Jane Shemilt is een huisarts uit het Engelse Bristol. Zij volgde na haar studie medicijnen een studie creatief schrijven en debuteerde dit jaar met de psychologische thriller Daughter die in Nederland op de markt kwam onder de titel De dochter. Zij heeft een mooie en verfijnde schrijfstijl waarmee zij in vaak prachtig proza een indringend en beklemmend verhaal op papier heeft gezet. De dochter kent ruwweg twee verhaallijnen. De eerste, geschreven in de verleden tijd, speelt zich af in de periode rondom de verdwijning van Naomi. De tweede lijn, geschreven in de tegenwoordige tijd, speelt een jaar later wanneer Jenny zich heeft teruggetrokken in het vakantiehuisje van de familie. Daar zoekt zij in tekeningen en schilderijen een uitweg voor emoties als schuld, verdriet, onzekerheid, onmacht en verlies. In dit proces ontdekt Jenny dat iedereen geheimen heeft en dat niemand volledig te vertrouwen is.

De geur van aarde vermengd met gras die opstijgt uit de weilanden rond de cottage doet me denken aan spelende kinderen, ’s avonds laat in een donker wordende tuin. Of is het eerder de typische geur van begrafenissen? Naomi’s gezicht zweeft voor me in het schemerdonker, met schimmige wangen, alsof ze in een kist ligt. Snel, denk aan iets anders. De zee, die ik overal hoor waar ik hier ga. Maar de zeegeluiden klinken me steeds meer in de oren als een hartslag. Toen ik zes weken zwanger was, was zij een en al hart. Ik had stiekem een vroege echo laten maken, maar zelfs toen raakte ik gestrest door die doorschijnende, kloppende spier op het scherm. Stel dat hij ermee stopte? Wanneer ik later, toen ze een baby was, een hoestje controleerde met mijn oor tegen haar perzikhuidje gedrukt, hoorde ik die snelle vogeltjeshartslag. Zou ze op het einde, als dat er geweest was, beseft hebben dat haar hartslag trager en trager werd? Is er nog genoeg bloed aanwezig in een stervend brein om te registreren dat het hart is gestopt? Ik struikel over een omhoogstekende boomwortel en knal met mijn hoofd tegen de ruwe stam. De pijn sleurt me onverhoeds terug in het hier en nu.
Vroeger bewaarde ik een voorraadje verband in de droogkast. Nu liggen de stoffige planken vol oude dekens, maar daarachter stuiten mijn vingers op het oude, vertrouwde verbandzakje. Ooit was ze van de tuinmuur gevallen en had een gat in haar hoofd. Ze was toen vijf. Later, wanneer ik haar zijdeachtige haar borstelde, zag ik altijd dat littekentje op haar hoofdhuid. Had ze een klap op haar hoofd gekregen? Hoofdwonden kunnen zo snel fataal zijn. Ik dacht dat ik deze marteling achter me had gelaten, maar dit is een slechte dag. Zo’n dag waarop gedachten langs herinneringen glijden en ze aanscherpen als messen.
Vlug maak ik de wond schoon, dep hem droog en trek de randen samen met zwaluwstaartjes. Zodra ik klaar ben, drukt Bertie zacht jankend zijn snuit tegen mijn been. Ik ben vergeten hem eten te geven. Het vaste ritueel van het opentrekken van het blik en het voer in de kom lepelen om er vervolgens hondenkoekjes doorheen te mengen, herstelt de normaliteit van de avond. Zo ging het toen ook.

Na een aarzelend begin zit je ineens ongemerkt midden in een verhaal dat zo boeiend geschreven is dat je er maar nauwelijks van los kunt komen. Het onderwerp van De dochter is niet origineel maar de manier waarop Jane Shemilt het benadert maakt het boek bijzonder. De personages zijn zorgvuldig en met de nodige diepte uitgewerkt. Wat er met het gezin Malcolm gebeurt is een logisch gevolg van de karakteropbouw van de verschillende personages.

Je hebt tot ver in het boek geen idee wat er werkelijk aan de hand is en daarom lees je door want je hebt veel vragen en je wilt antwoorden. Dit staat borg voor genoeg spanning en een aantal totaal onverwachte wendingen voegt hier alleen maar aan toe. De ontknoping zie je niet aankomen en is verrassend en overtuigend.

Met De dochter heeft de Engelse schrijfster Jane Shemilt op overtuigende wijze haar visitekaartje afgegeven. Het is een prachtig geschreven psychologische thriller, die heel erg plezierig leest en bij menig ouder de vraag zal oproepen: hoe goed ken ik mijn dochter?

Engelse titel: Daughter
Vertaling: Davida van Dijke
Uitgever: The House of Books - Amsterdam
ISBN: 978 90 443 4546 9

© 2014 Joop Liefaard