Kathryn Dance is een expert op het gebied van non-verbale communicatie en lichaamstaal en werkt voor het CBI, het California Bureau of Investigation. Nadat een verhoor van een betrokkene bij een grote drugstransactie verkeerd is afgelopen, wordt zij tijdelijk van haar functie ontheven en belast met een onderzoek naar een incident dat zich voordeed tijdens een popconcert in Solitude Creek. Daar kwamen een aantal bezoekers in het gedrang om het leven en tientallen raakten gewond toen er paniek ontstond tijdens een vermeende brand. Kathryn ontdekt dat er helemaal geen brand is geweest en dat de paniek met opzet werd veroorzaakt. Een man die hiervan intens geniet is Antioch March, een man met een nogal verknipte geest.
Het grote onderzoek naar de drugstransporten en de criminelen die daarbij betrokken zijn laten Kathryn echter niet los en zij doet er alles aan om bij dat onderzoek betrokken te blijven. Daarnaast moet ze ook aandacht besteden aan aangiftes van het bekladden van huizen met racistische leuzen en heeft zij het nodige te stellen in haar privéleven. Zij is weduwe, heeft opgroeiende kinderen en weet niet goed wat te doen met opbloeiende gevoelens voor een nieuwe man in haar leven.
Bij het derde woord van het tweede nummer – toevallig was dat ‘love’ – wist Michelle Cooper dat er iets fout zat.
De brandgeur was sterker geworden. En het was geen sigaret, maar hout of papier.
Of de oude, droge muren of vloerplanken van een bomvolle uitgaansgelegenheid.
‘Mam?’ Trish keek nu ook fronsend om zich heen. Ze trok haar kleine neus op. ‘Is dat…?’
‘Ja, ik ruik het ook.’ Michelle zag geen rook, maar de geur was ontegenzeggelijk aanwezig en werd steeds sterker. ‘We gaan. Nu.’
Ze stond abrupt op.
‘Hé, dame,’ riep een man. Hij ving haar omvallende krukje op en zette het weer overeind. ‘Is er iets?’ Toen fronste hij zijn wenkbrauwen. ‘Jezus. Is dat rook?’ Er waren nog meer mensen die om zich heen keken en de lucht opsnoven.
In de zaal bestond verder niemand meer, niemand van de tweehonderd aanwezigen – personeel, bezoekers of muzikanten. Michelle Cooper wilde haar dochter in veiligheid brengen. Ze duwde Trish naar de dichtstbijzijnde nooduitgang.
‘Mijn tasje,’ riep Trish boven de muziek uit. Ze had haar handtas, een cadeautje van Michelle, onder de tafel gezet voor de veiligheid. Het meisje maakte zich van haar los om het met een hartje versierde tasje te pakken.
‘Laat liggen. We gaan!’ commandeerde haar moeder.
‘Ik kan hem zo pakken…’ begon het meisje en ze bukte zich.
‘Trish! Nee. Laat nou.’
Zo’n tien mensen die in de buurt stonden, hadden hun aandacht voor de muziek verloren. Een voor een kwamen ze overeind. Niet-begrijpend en ongerust keken ze om zich heen. Hielden op met glimlachen, fronsten nu. Knepen hun ogen half toe. Hun blik kreeg iets wilds, iets dierlijks.
Vijf of zes drongen zich tussen Michelle en haar dochter, die nog steeds bij haar tas probeerde te komen. Michelle deed snel een stap naar voren om Trish aan een schouder mee te trekken. Ze kreeg haar sweater te pakken. De stof rekte op.
‘Mam!’ Trish maakte zich los.
Op dat moment gingen felle spots aan, die op de nooduitgangen gericht stonden.
De Amerikaanse thrillerauteur Jeffery Deaver is vooral bekend geworden door zijn protagonist Lincoln Rhyme. De thriller The Bone Collector werd mede door een succesvolle verfilming wereldberoemd. In 2007 begon Deaver met een nieuwe serie thrillers met Kathryn Dance als hoofdrolspeelster en Obsessie is het vierde deel daarvan. Obsessie heeft verschillende verhaallijnen waarvan die over de vermeende brand in Solitude Creek en een aantal andere schokkende gebeurtenissen de belangrijkste is. De andere lijnen zoals die over het privéleven van Kathryn zijn echter zo breedvoerig uitgewerkt dat ze alleen maar van het hoofdverhaal afleiden en er in ieder geval niet veel aan toevoegen. Het gezegde Overdaad schaadt is hier zeker van toepassing.
De hoofdpersonages zijn goed uitgewerkt maar de bijrollen blijven wat oppervlakkig. Kathryn Dance overtuigt als deskundig en gerespecteerd ondervraagster en ook haar rol als moeder met soms conservatieve opvattingen is goed beschreven maar haar tegenspeler Antioch March, de man die geniet van het lijden van anderen, is daarentegen ongeloofwaardig. Hij maakt bij de uitvoering van zijn gruwelijke plannen de nodige fouten maar die worden niet opgemerkt door de politie en zo blijft hij ongrijpbaar. Dat is niet overtuigend. De andere personages spreken niet echt tot de verbeelding. Jeffery Deaver vervalt soms in cliche's en stereotyperingen en dat gaat ten koste van originaliteit.
Het verhaal is over het algemeen boeiend en heeft een groot aantal plotwendingen die de spanning erin houden. Er is aandacht voor de animositeit tussen collega's onderling en de verschillende politiedepartementen. De ontknoping is onverwacht maar een beetje gekunsteld. Jeffery Deaver is er goed in geslaagd de vele andere verhaallijnen kundig af te ronden. Er blijven aan het eind geen vragen over.
Obsessie is een leuke thriller waar het een en ander op aan te merken is en die niet boven de middelmaat uitstijgt. Het is echter ook een thriller die erg plezierig leest. Een prima boek voor de vakantie.
Engelse titel: Solitude Creek
Vertaling: Jan Mellema
Uitgeverij: De Boekerij – Amsterdam
ISBN: 978 94 023 0383 4
© 2015 Joop Liefaard
Deze recensie verscheen eerder bij Hebban|Crimezone, de boekensite voor en door lezers.