Een meisje van zeven jaar loopt naakt en bedekt met bloed en blauwe plekken een bank binnen, speelt een cassettebandje af en verlaat de bank weer met een rugzak vol met geld. Niemand doet iets en het meisje lijkt in rook te zijn opgegaan. Leona Lindberg, een vierendertig jarige rechercheur bij de Afdeling Ernstige Delicten, krijgt de leiding over het onderzoek. Leona lijdt aan een antisociale persoonlijkheidsstoornis en besteedt heel veel energie aan het onderdrukken van wie en wat zij eigenlijk is. Zij wil verandering in haar leven en daar heeft ze geld voor nodig, heel veel geld en dat heeft zij niet. Een gokverslaving heeft haar niet rijk gemaakt. Leona is echter een heel goede speurder, zij weet welke fouten criminelen maken en zij maakt die fouten niet.

De zaak van het naakte meisje in de bank is zo uitzonderlijk dat de pers er boven op zit. Zo ook Christer Skoog, een journalist van Aftonbladet die niet alleen veel belangstelling heeft voor de zaak waaraan Leona werkt maar ook voor een zaak waarbij het misdadig gedrag van hooggeplaatste politici in de doofpot wordt gestopt. Tussen Christer en Leona ontwikkelt zich een kat en muisspel dat gevaarlijke proporties aanneemt.

Het team dat Claes had samengesteld zat al in de vergaderzaal op me te wachten toen ik terugkwam van de plaats delict. Ik zou hen informeren over de zaak, maar ik was niet van plan een lange gedetailleerde uiteenzetting te geven. Niet iedereen hoefde alles te weten. Het belangrijkste was dat elke persoon genoeg informatie had om zijn deel van het werk te doen. In normale gevallen had ik nu op de automatische piloot gewerkt. Nu werd ik gedwongen een paar stappen vooruit te denken.
Ik werd in de gaten gehouden.
Door Claes. Door de hogere bazen.
Door de media.
‘Voor degenen die mij nog niet kennen, ik heet Leona Lindberg. Ik zit bij de AED en behandel de overval die vanochtend door een klein meisje is gepleegd. Ik heb jullie bijeengebracht om snel door te nemen waarop we ons nu gaan richten. Ik wil ook dat we degenen met wie we werken van gezicht leren kennen.’
Ik gaf niet echt veel om het gezicht van mensen, maar iedereen die ooit bij de politie heeft gewerkt weet hoe belangrijk persoonlijke relaties zijn. Alle medewerkers hadden hun eigen telefoonboekje met namen van collega’s met wie je goed door één deur kon. Dat ging namelijk niet met iedereen.
Ik legde twee pennen goed die voor me op tafel lagen. Ik vond het niet prettig als scherpe voorwerpen mijn kant op wezen. Bovendien lagen ze scheef. Toen ik de pennen verplaatste, zag ik dat de nepnagel van mijn duim aan de zijkant niet goed vastzat. Ik had mijn nagels net bij Madeleine op de hoek laten doen. Ze was altijd zo goed. Nu had ze de kantjes ervan afgelopen.
‘Allereerst neem ik aan dat de enorme media-aandacht jullie niet is ontgaan,’ zei ik. ‘Er wordt al hevig over de zaak gespeculeerd. Zoals gewoonlijk doen jullie geen uitspraken in de media zonder te melden dat het vooronderzoek vertrouwelijk is of door te verwijzen naar onze persvoorlichter. Als ze daar geen genoegen mee nemen, verwijs hen dan maar door naar mij. Is er al iemand benaderd door de media?’
Drie van hen knikten.
‘Ik hoef natuurlijk niet te zeggen dat er vanuit ons geen inlichtingen mogen lekken – geen énkele.’
Het maakte niet uit hoe vaak en hoe duidelijk je dat zei. De dienst was zo lek als een zeef. Waarschijnlijk kregen bepaalde politiemensen ervoor betaald om geheime informatie door te geven.
‘Ik wil geen dreigement uiten, maar ik wil jullie eraan herinneren dat degene die dit overtreedt, kan rekenen op represailles.’
Niemand zei iets.

Jenny Rogneby (1974) is een Zweedse criminologe die voor de Zweedse politie heeft gewerkt. Haar ervaringen hebben mede bijgedragen aan de totstandkoming van haar debuutthriller De teerling is geworpen. Zij heeft een frisse en heldere schrijfstijl en daarmee heeft zij een originele en spannende thriller geschreven die aangenaam leest en waarin een hoofdpersoon wordt gepresenteerd die intrigeert en boeit maar ook nogal dubbele gevoelens oproept. Een vrouw die beseft dat het bewandelen van geijkte paden haar niet per se een goed mens maakt en dat een radicale ommekeer voor haar en haar omgeving waarschijnlijk beter zou zijn.

Het wordt heel geloofwaardig op papier gezet totdat duidelijk wordt hoe Leona die ommekeer wil bewerkstelligen. Zij blijft intrigerend maar de aanvankelijke sympathie neemt snel af en dat doet afbreuk aan het boek. Daar staat tegenover dat De teerling is geworpen een prima pageturner is die met genoeg onverwachte en verrassende plotwendingen de spanning er goed in houdt. De personages zijn goed uitgewerkt en geloofwaardig, de omstandigheden die hebben geleid tot Leona's persoonlijkheidsstoornis worden met gevoel beschreven, de werkwijze van de Afdeling Ernstige Delicten en de onderlinge animositeit worden scherp geanalyseerd en overtuigen.

De ontknoping is zoals een ontknoping van een goed thriller hoort te zijn, goed gevonden en uitermate spannend maar toch wringt het een en ander. Niet alleen wordt het verhaal naarmate het boek vordert steeds ongeloofwaardiger, ook dringt de vraag zich op of er omstandigheden zijn waarin misdaden toelaatbaar zijn. Het eindoordeel is dan ook dubbel. De teerling is geworpen is een originele thriller die goed geschreven is en waarin snelheid en spanning ruim aanwezig zijn. Maar het is ook een thriller met een hoofdpersoon die uiteindelijk weinig sympathie opwekt en waarin met de geloofwaardigheid regelmatig een stevig loopje wordt genomen.

Zweedse titel: Tärningen är Kastad
Vertaling: Daniëlle Stensen
Uitgeverij: Prometheus - Amsterdam
ISBN: 978 90 4462 736 7

© 2015 Joop Liefaard