De zakenman Richard Verkallen wordt dood naast zijn auto gevonden. Hij is met een messteek om het leven gebracht. Verkallen is getrouwd met de zwarte Somalische Asli en zij hebben een zoon Keja, die doof en autistisch is en daarom speciale zorg en begeleiding nodig heeft.
Ze hadden pizza’s gegeten, Keja de zijne helemaal, zij de hare voor een kwart, en ze had naar hem gekeken terwijl hij at op de manier waarop dertienjarige jongens eten. Nooit kon ze genoeg naar hem kijken, misschien omdat die volmaakte buitenkant een zekere troost bood, een kleine compensatie voor de kapotte binnenkant. Keja was zich niet bewust van haar blik, concentreerde zich op zijn bord. Het zou haar niet meer moeten verwonderen dat in dat broodmagere lijf voedsel verdween als in een bodemloze put. Het zou haar evenmin moeten verwonderen dat hij überhaupt kon eten. Ergens in dat ondoorgrondelijke brein rubriceerde hij alles wat er gebeurde, labelde het. Waarna hij het vergat, misschien juist omdat het was gerubriceerd en dus, in zin eigen onnavolgbare logica, verklaard.
Inspecteur Paul Vegter begint samen met zijn collega Sjoerd Talsma aan het onderzoek. Al snel ontdekken zij dat Richard Verkallen nou niet bepaald geliefd was bij zijn familie noch bij zijn collega’s. Ook ontdekken zij dat hij een minnares had. Kort voor zijn dood had hij de relatie met haar verbroken. Zij is de laatste die Richard levend heeft gezien en alle aandacht van Vegter gaat haar richting uit.
Wat overblijft is de vijfde misdaadroman uit de zogenaamde Paul Vegter serie. En opnieuw is het boek van hoogstaand niveau. Niet alleen is het verhaal knap geconstrueerd, ook de personages zijn heel erg goed uitgewerkt. Paul Vegter, de sympathieke en kundige politie inspecteur die op het punt staat grootvader te worden en die zijn gevoelens voor collega Renee helder moet zien te krijgen; rechercheur Sjoerd Talsma, de bonkige Fries, altijd correct, een man die zijn plaats kent maar ook leeft in de wetenschap dat zijn vrouw spoedig zal sterven en natuurlijk Asli. Zij is de vrouw die voor de bijna onmogelijke taak staat haar gehandicapte zoon een menswaardig bestaan te geven en daarbij geen enkele steun van Richard ontvangt en door haar schoonfamilie openlijk wordt vernederd en gedisicrimineerd.
Lieneke Dijkzeul schrijft heel mooi. Zij kan met een paar woorden prachtige beelden oproepen. Zij bouwt het verhaal knap en nauwgezet op, brengt verrassende plotwendingen aan en creeert zo een beeld waarin alles anders is dan je verwacht. De ontknoping is aangrijpend.
Wat overblijft is een boek over een moord en een politie-inspecteur die geen grip op de zaak lijkt te krijgen. Maar het is ook een verhaal van een vrouw die leeft met een intens verlangen naar respect, waardering en een fatsoenlijk leven voor haar en haar zoon. En dat laatste tegen elke prijs. Een indrukwekkende misdaadroman met de nodige diepgang en met een verhaal dat raakt en ontroert. Het zou mij niet verbazen als de Gouden Strop volgend jaar naar deze geweldige Nederlandse schrijfster gaat.
*****
Uitgeverij: Ambo/Anthos – Amsterdam
ISBN: 978 90 414 2158 6
© 2012 Joop Liefaard
Meer over Lieneke Dijkzeul
Inspecteur Vegter duikt in een nieuwe zaak waarin macht en wantrouwen de boventoon voeren. Met tegenzin werkt hij aan het oplossen van deze schokkende zaak en hij dreigt het overzicht dreigt te verliezen.
Twee mensen worden op gruwelijke wijze vermoord en het is aan inspecteur Paul Vegter en zijn team deze moorden op te lossen. Bestaat er een verband tussen de twee slachtoffers, heeft de gruwelijkheid van de moorden een betekenis of is er sprake van twee gebeurtenissen die niets met elkaar te maken hebben?