David Harwood is journalist van de Promise Falls Standard, een krant die veel te lijden heeft van nieuwe technologische ontwikkelingen en moeilijke tijden doormaakt. David ontdekt een corruptieschandaal waarbij plaatselijke politici betrokken zijn maar ondervindt bij het onderzoek naar de zaak en de publicatie van een artikel dat hij erover geschreven heeft, de nodige tegenwerking van zijn superieuren.

Ook zijn huwelijk met Jan staat onder druk. Jan is depressief en laat soms doorschemeren dat David en hun zoontje Ethan een beter leven zouden hebben wanneer zij er niet meer zou zijn. Om een beetje te ontspannen besluiten zij een dagje naar een pretpark te gaan. In een onbewaakt ogenblik verdwijnt de buggy met Ethan erin. Na een korte zoektocht wordt hij teruggevonden maar kort daarna verdwijnt Jan. Zij is spoorloos en haar onverklaarbare verdwijning is het begin van een aantal schokkende en verontrustende gebeurtenissen waarbij David begint te twijfelen aan alles wat hem vastigheid in het leven geeft en uiteindelijk ook aan zijn eigen gezonde verstand.

Misschien waren er al eerder dingen die erop wezen dat er iets mis was en was ik gewoon te stom geweest om ze op te merken. Ik zou niet de eerste journalist zijn die van zichzelf vindt dat hij een neus heeft voor alles wat er gaande is, maar die er geen idee van heeft wat er zich vlak onder die neus bij hem thuis afspeelt. Maar toch, het leek wel alsof Jans stemming van de ene op de andere dag veranderd was.
Ze was gespannen, humeurig. Kleine ergernissen waar ze vroeger niet van wakker had gelegen, leken nu onoverkomelijke problemen. Op een avond wilden we onze boterhamtrommeltjes voor de volgende dag klaarmaken en barstte ze in tranen uit toen ze zag dat er geen brood meer was.
‘Het is me allemaal te veel,’ zei ze die avond tegen me. ‘Ik heb het gevoel alsof ik op de bodem van een put zit en er niet uit kan klimmen.’
Omdat ik een man ben en geen idee heb hoe het zit met de psychologie van vrouwen, en daar trouwens ook geen idee van wíl hebben, dacht ik eerst dat het misschien iets hormonaals was. Maar ik begreep al snel dat het niet zo eenvoudig lag. Jan was – ik weet heus wel dat dit niet wat je noemt een klinische diagnose is – neerslachtig. Depri. Maar depri betekende niet noodzakelijkerwijs dat ze echt een depressie had.
‘Komt het door je werk?’ vroeg ik haar op een avond in bed terwijl ik haar rug streelde. Jan bemande samen met een collega het kantoor van Bertram’s Heating and Cooling. ‘Is er iets op je werk gebeurd?’ Door de economische crisis waren er minder mensen die nieuwe airconditioners kochten of een nieuwe verwarmingsketel, maar Ernie Bertram had daardoor wel weer meer reparatiewerkzaamheden. En soms had Jan een meningsverschil met Leanne Kowalski, de andere vrouw op kantoor.
‘Het gaat prima op m’n werk,’ zei ze.
‘Heb ik iets verkeerds gedaan?’ vroeg ik. ‘Als dat zo is, dan moet je dat tegen me zeggen.’
‘Je hebt niets verkeerds gedaan,’ zei ze. ‘Het is gewoon… Ik weet het niet. Soms wilde ik dat ik kon maken dat het allemaal wegging.’
‘Wat moet er weggaan?’
‘Niets,’ zei ze. ‘Ga maar slapen.’
Een paar dagen later opperde ik dat ze misschien met iemand moest praten. Om te beginnen met onze huisarts. ‘Misschien kun je iets slikken of zo,’ zei ik.
‘Ik wil geen medicijnen,’ zei Jan, en ze voegde er snel aan toe: ‘Ik wil niet iemand zijn die ik helemaal niet ben.’

Linwood Barclay is een Canadese schrijver die voordat hij met boeken schrijven begon journalist (Toronto Star), humorist en columnist was. Zijn eerste boek als misdaadauteur was No time for goodbye dat in Nederland op de markt kwam onder de titel Zonder een woord. Het boek werd een groot succes. Daarna verschenen Dicht bij huis en Vrees het ergste. Inmiddels is ook de misdaadroman Het ongeluk verschenen en volgende maand komt zijn nieuwste Geloof je ogen uit. Alle boeken ontvingen goede kritieken. Kijk niet weg verscheen in 2012.

De boeken van Linwood Barclay kenmerken zich door een enorm hoge snelheid en met Kijk niet weg is dat niet anders. Het is alsof je in een achtbaan zit. Op het puntje van je stoel sla je bladzijde na bladzijde om en val je van de ene verrassing in de andere. De personages zijn goed uitgewerkt, David en Jan Harwood, politieman Barry Duckworth zijn overtuigend. Het plot zit goed in elkaar, de spanning is overal aanwezig en aan het einde wordt je getrakteerd op een enerverende ontknoping. Dit verhaal over ontvoering, moord, bedrog, corruptie, tenenkrommende frustratie en onmacht en de beklemmende vraag “weet je eigenlijk wel met wie je bent getrouwd” zakt op geen enkel moment in. Het feit dat je al vroeg in het boek min of meer weet wat er aan de hand is doet aan de kwaliteit van het verhaal niets af want de hoeveelheid informatie die Linwood Braclay je geeft is steeds net niet genoeg om het verhaal helemaal te doorgronden. Hierin toont hij zijn meesterschap. Kijk niet weg is een fantastische actie-thriller. Een genot om te lezen.

****

Engelse titel: Never look away
Vertaling: Nienke van der Meulen
Uitgeverij: De Boekerij – Amsterdam
ISBN: 978 94 6023 194 0

© 2013 Joop Liefaard