Pagina 85

Een blog over boeken, wat ik lees en wat ik ervan vind



Fiona Barton – De weduwe

Door Joop Liefaard 15 juli 16

De weduwe

Jeanie is getrouwd met Glen Taylor, een dominante, precieze man die alleen tevreden is wanneer het leven zich voltrekt volgens zijn regels. De ideeën en verlangens van Jeanie zijn van ondergeschikt belang. Glen bezorgt pakketjes en is met zijn blauwe bestelbus in de buurt van het huis van de zesjarige Bella Elliott gezien op de dag waarop zij spoorloos verdween. Inspecteur Bob Sparkes doet onderzoek maar kan geen enkel bewijs vinden dat Glen koppelt aan de verdwijning. De zaak krijgt landelijke bekendheid. De kranten staan er vol mee en ook op tv wordt er heel veel aandacht aan Bella en haar moeder Dawn besteed. Op een dag komt Glen om het leven en bloedt de belangstelling voor de zaak langzaam dood. Totdat Kate Waters voor haar krant de zaak nieuw leven in wil blazen.

De laatste tijd presenteren uitgevers steeds vaker nieuw uit te komen thrillers aan het grote publiek met indringende publiciteitscampagnes waarin de lovende woorden je om de oren vliegen. Dat gebeurde o.a. met Het meisje in de trein van Paula Hawkins en Disclaimer van Renee Knight. Uit de kritieken die later verschijnen, blijkt echter vaak dat de gewekte verwachtingen niet altijd waargemaakt worden. Het is een bedenkelijke ontwikkeling, slecht voor de reputatie van uitgevers in het bijzonder en het misdaadgenre in het algemeen. De weduwe is zo’n thriller en ook in dit geval is het resultaat niet wat je er op grond van de informatie van de uitgevers van kon verwachten.

De politie kwam natuurlijk meteen naar het ziekenhuis. Zelfs inspecteur Bob Sparkes verscheen op de Spoedeisende Hulp om over Glen te praten.
Ik vertelde hem niets en de anderen ook niet. Zei dat er niets te zeggen viel, dat ik te zeer overstuur was om te praten. Ik huilde wat.
Inspecteur Sparkes maakt inmiddels al lang deel uit van mijn leven – al meer dan drie jaar nu – maar ik denk dat hij met jou nu wel zal verdwijnen, Glen.
Uiteraard zeg ik niets van dit alles tegen Kate Waters. Zij zit in de andere leunstoel in de woonkamer, de mok thee in haar handen, en wiebelt met haar voeten.
‘Jean,’ zegt ze – geen mevrouw Taylor meer, blijkbaar –, ‘de afgelopen week moet verschrikkelijk geweest zijn voor je. En dat na alles wat je al hebt moeten doorstaan.’
Ik zeg niets, staar naar mijn schoot. Ze heeft geen idee wat ik allemaal doorstaan heb. Dat heeft niemand. Ik heb er nooit met iemand over gesproken. Volgens Glen was dat het beste.
Even zitten we zo zwijgend tegenover elkaar, dan verandert ze van tactiek. Ze staat op en pakt een foto van ons van de schoorsteenmantel waar we allebei lachend op staan.
‘Wat lijken jullie hier jong,’ zegt ze. ‘Was dit nog voor jullie huwelijk?’
Ik knik.
‘Kenden jullie elkaar al lang voor die tijd? Van school misschien?’
‘Nee, niet van school. We hebben elkaar ontmoet bij de bushalte,’ vertel ik haar. ‘Hij was heel knap en maakte me aan het lachen. Ik was zeventien, liep stage bij een kapsalon in Greenwich, en hij werkte bij een bank. Hij was een paar jaar ouder en droeg een pak en nette schoenen. Hij was anders.’
Ik laat het klinken als een of ander romannetje en Kate Waters slikt het voor zoete koek, krabbelt als een bezetene in haar notitieboekje, terwijl ze me over de rand van haar kleine brilletje aankijkt en knikt, alsof ze het begrijpt. Maar mij houdt ze niet voor de gek.

Fiona Barton heeft een fraaie en frisse schrijfstijl. Het verhaal wordt traag en zorgvuldig opgebouwd maar is prikkelend genoeg om te blijven boeien. Zij introduceert een viertal goed uitgewerkte hoofdpersonen die ieder vanuit hun eigen perspectief het verhaal vertellen. De eerste is Jeanie, een onevenwichtige weduwe die gemakkelijk te beïnvloeden is. Haar man Glen, die verdacht werd van het ontvoeren van Bella Elliott is plotseling om het leven gekomen en zij vindt dat eigenlijk helemaal niet zo erg. De tweede is Kate Waters, de niet zo ethische verslaggeefster die haar kans schoon ziet Jeanie, die haar man altijd door dik en dun heeft gesteund, het ware verhaal over Bella te ontfutselen. Zij heeft een afspraak met de derde hoofdpersoon, inspecteur Bob Sparkes, die de verdwijning van Bella niet heeft kunnen oplossen en er nog steeds door achtervolgd wordt. Een afspraak die inhoudt dat ze elkaar op de hoogte zullen houden van nieuwe ontwikkelingen. En dan is er Dawn Elliott die ervan overtuigd is dat haar dochtertje nog steeds in leven is.

De weduwe is niet echt spannend en kent weinig plotwendingen. De sfeer die het boek ademt is somber en donker. Er zit helaas ook een hoge mate van voorspelbaarheid in het verhaal en dat is niet bevorderlijk voor de kwaliteit en de spanning. De beschrijving van de kwaadaardige wereld van chatrooms waar obscure figuren, verborgen achter valse identiteiten, hun verwrongen seksuele verlangens uitleven, is beklemmend en alarmerend. Ook de rol van de pers die vaak als ongecontroleerde aasgieren te keer gaan, krijgt veel aandacht. Zo kabbelt het verhaal rustig voort zonder hoogte- en dieptepunten. Niet onaangenaam om te lezen maar een uitschieter is het zeker niet.

De weduwe is een goed geschreven en prettig lezende thriller die echter de hooggespannen verwachtingen niet helemaal waarmaakt. Een redelijk goed geslaagd debuut van Fiona Barton.

Engelse titel: The widow
Vertaling: Hilke Makkink
Uitgeverij: The House of Books - Amsterdam
ISBN: 978 90 443 4823 1

© 2016 Joop Liefaard

Deze recensie verscheen eerder bij Hebban|Crimezone, de boekensite voor en door lezers.                   

Volg dit blog

Ontvang de laatste berichten in je brievenbus