Fotografe en alleenstaande moeder Rachel Jenner gaat op een zondagmiddag met haar achtjarig zoontje Ben en zijn hond Skittle wandelen in Leigh Woods. Als ze bijna bij een speelweide zijn aangekomen rent Ben alvast vooruit terwijl Rachel een sms van haar zus leest. Als ze even later zelf bij de speelweide aankomt is Ben verdwenen en dat is het begin van een onvoorstelbare nachtmerrie. Inspecteur James Clemo wordt met het onderzoek belast. Twee dagen na de verdwijning houdt de politie een persconferentie die niet verloopt zoals James Clemo in gedachten had. De gevolgen voor Rachel en het politieonderzoek zijn desastreus.
De Engelse schrijfster Gilly Macmillan studeerde kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Bristol en het Courtauld Institue of Art in Londen. Laat me niet alleen (Burnt paper sky) is haar debuut en wat voor een debuut. In een uitermate fraaie stijl schrijft ze een indringend verhaal over kinderontvoering, de heftige emoties die dat oproept, familieverhoudingen en de macht van de media. Het verhaal wordt vertelt vanuit twee perspectieven, die steeds worden afgewisseld met berichten van het internet, sociale media en transcripties van gesprekken die James met een therapeut heeft. Het eerste is dat van Rachel Jenner, de in shock verkerende moeder die geconfronteerd wordt met een publieke opinie die haar ongenadig slachtoffert, de ontaarde moeder die zelfs in staat wordt geacht haar eigen kind om te brengen. Het tweede perspectief is dat van politieman James Clemo, die het politieonderzoek aangrijpt om zichzelf te profileren en daar lang niet altijd in slaagt.
Mijn ex-man heet John. Zijn nieuwe vrouw heet Katrina. Zij is heel tenger en heeft een figuurtje waardoor de meeste mannen haar met hun ogen verslinden. Haar donkerbruine haar is altijd glanzend en pas geverfd, zoals kapsels in tijdschriften. Het is in een bob geknipt en is steeds zorgvuldig in model gebracht rond haar feeëngezichtje met sierlijke mond en donkere ogen.
Toen ik haar voor het eerst ontmoette, op een officiële gelegenheid van het ziekenhuis waarbij John als gastheer optrad, bewonderde ik die ogen. Ik vond ze levendig en sprankelend. Ze schitterden wanneer ze de kamer rondkeek, taxerend en flirtend, plagerig en charmant. Nadat John me had verlaten vond ik het net de ogen van een ekster, die snel en heimelijk rondschoten, druk op zoek naar de schatten van anderen om haar eigen nest mee te bekleden.
John is bij ons weggegaan op tweede kerstdag. Op eerste kerstdag had hij mij een iPad en Ben een puppy gegeven. Ik vond het attente en gulle cadeautjes, tot ik hem op tweede kerstdag zijn auto achteruit de oprit af zag rijden met keurig gepakte koffers op de achterbank, terwijl de ham op de eettafel koud stond te worden en Ben huilde omdat hij niet begreep wat er gebeurde. Toen ik me eindelijk omdraaide en het huis weer in liep om mijn nieuwe leven als alleenstaande moeder te beginnen, besefte ik dat het cadeautjes uit schuldgevoel waren: spullen om de leegte te vullen die hij in ons leven zou achterlaten.
Op de korte termijn hielden die geschenken ons zeker bezig, maar misschien niet op de manier die John zich had voorgesteld. De dag na kerst eiste Ben de iPad op en stond ik urenlang huiverend en onthutst onder een paraplu in de tuin, terwijl de nieuwe Cath Kidston-kerstpantoffels die mijn zus me had gestuurd modderig en doorweekt raakten door de regen, en de puppy zijn uiterste best deed om een clematis op te graven terwijl ik hem had moeten aansporen om te plassen.
Slechts tien maanden voor Bens verdwijning had Katrina John bij ons weggelokt. Ik beschouwde het als de uitvoering van een meesterlijk plan: de verleiding en diefstal van mijn echtgenoot. Ik wist niet precies hoe hun verhouding was begonnen, maar ik stelde het me voor als de plot van een goedkope medische dramaserie. Hij vertolkte met verve zijn rol van kinderchirurg en zij was de onlangs afgestudeerde diëtiste.
Gilly Macmillan beschrijft emoties rauw en hartverscheurend zonder dat het verhaal melodramatisch wordt. De doodsangsten en schuldgevoelens, de hoop en de wanhoop van Rachel en James frustraties over het uitblijven van succes, worden zeer realistisch en met de nodige diepgang onder woorden gebracht. Deze diepgang geldt ook het politieonderzoek dat heel erg gedetailleerd wordt beschreven.
Een ander belangrijk aspect in het verhaal is de rol van de media. Op grond van geruchten, verdachtmakingen, plotseling onthulde geheimen, wordt er een mediacircus opgetuigd dat eerder gericht is op het zwartmaken en verguizen van Rachel dan op de primaire functie van de media, het objectief verslag doen van de verdwijning van Ben. Deze mediagekte beïnvloedt op sommige momenten ook de lezer want is Rachel wel die goede moeder bij wie een kind zich veilig en geborgen kan voelen?
Het verhaal niet echt spannend maar de plotwindingen, de vraag wat er met Ben is gebeurd en de fraaie schrijfstijl van Gilly Macmillan zorgen er voor dat het je van begin tot einde helemaal in beslag neemt.
Laat me niet alleen is een uitstekend geslaagd debuut van Gilly Macmillan. Een psychologische thriller van de bovenste plank die je nog lang nadat je het boek hebt dichtgeslagen blijft bezighouden. Welke kant kies je als er weer een kind wordt vermist?
Engelse titel: Burnt paper sky
Vertaling: Iris Bol en Marcel Rouwé
Uitgeverij: Ambo|Anthos - Amsterdam
ISBN: 978 90 263 2957 9
© 2015 Joop Liefaard