Ik lees overwegend thrillers maar soms stap ik van dit genre af en lees ik iets anders. Zoals vandaag. Ik ben begonnen met de roman Ik zag Menno van de Vlaamse schrijfster Sandra Bernart. Het boek staat op de shortlist van de Hebban debuutprijs 2016. Sandra Bernart (1973) werd geboren in Hamont, studeerde Economische Psychologie aan de Universiteit van Tilburg, werkte bij marketingadviesbureaus, onderbrak haar carrière voor vrijwilligerswerk in Peru en Costa Rica en vult haar dagen als webdesigner en schrijfster. Ze publiceerde in verschillende verhalenbundels en op literaire websites. Sandra’s korte verhalen vielen regelmatig in de prijzen. Met het verhaal Amandelspeculaas behaalde zij een tweede plaats bij de Eindhovense Literatuurprijs. En Ik zag Menno, zo simpel was het stond onlangs nog op de shortlist van de Coffeecompany Bookaward. Sandra heeft een vlotte, toegankelijke schrijfstijl met een tragikomische ondertoon. De roman is uitgegeven door uitgeverij Palmslag die er het volgende over zegt.
Vincent heeft berekend dat hij gelukkig zal worden met Kim. Wanneer hij bij het boeken van hun huwelijksreis zijn doodgewaande broer Menno herkent in de reisbrochure, offert hij zijn zorgvuldig opgebouwde zekerheden op met maar een doel: zijn broer vinden.
Vincent begint zijn zoektocht in Spanje, maar zonder succes. Rosana, een straatartieste zonder hoofd, stimuleert hem zijn risicomijdende levenswijze los te laten, om de kans te vergroten zijn vrijgevochten broer tegen het lijf te lopen. Langzaamaan gaat hij het leven leiden dat Menno zou hebben geleid. Aanvankelijk om Menno te vinden, maar de onbevangen manier van leven bevalt hem verwarrend goed.
Een fragment waarin je kennis maakt met Kim, een van de hoofdpersonen in het verhaal.
‘Je moet één ding weten,’ zei ze met haar wijsvinger waarschuwend in de lucht. ‘Ik ren, ik moet rennen, minimaal drie keer per week, soms vaker, dat ligt eraan.’
‘Waar ligt dat aan?’ vroeg ik haar.
‘Dat kan ik niet zeggen, dat hangt af van dingen die gebeuren,’ zei ze. ‘Maar het is maar dat je weet dat ik ren.’
‘Oké,’ zei ik ‘dan houd ik er rekening mee.’
‘Dat hoeft niet, het is alleen dat je het weet.’
En het klopte, soms op de meest gekke momenten, besloot Kim te gaan hardlopen. Vlak voor het eten, voordat we gingen slapen, tussen colleges door. Meestal bleef ze een uur weg, soms langer. Dan kwam ze bezweet terug, ging douchen, en zei: ‘Zo, het kan maar gebeurd zijn.’
Ze zag hardlopen zoals de afwas doen, boodschappen doen, het plakken van je fietsband of het verwisselen van een kapotte lamp die al maanden kapot is, maar wat je, omdat je de keukentrap uit de kelder moet halen en de schroevendraaier uit het schuurtje en bovendien nog geen nieuwe lamp hebt gekocht, steeds maar uitstelt. Dingen die toch moeten en maar gebeurd kunnen zijn, zodat je weer door kon met de leuke dingen van het leven. Ik moest het vergelijken met een hond die overal een plas doet om zijn terrein af te bakenen, zei ze. Kims vergelijkingen maakten de dingen niet altijd duidelijker voor mij.
Een paar reacties
Sandra Niemeijer van Hebban zegt over het boek het volgende: "Een roman die gaat over de zin van het leven, die je pakt waardoor je erover blijft nadenken, een roman die bovendien het debuut van deze auteur is: een dergelijke roman is het niet alleen waard gelezen te worden maar biedt een belofte voor de toekomst."
Janneke Siebelink, jurylid van Coffee Company Book Award en redacteur boeken bij Bol zegt: "Een overtuigend verhaal over thema’s die het leven tot een reis maken, vol met dromen en hoop. Sandra Bernart neemt je voor even mee in een ander bestaan, om daarna afscheid te nemen en verder te trekken, met de herinneringen als strohalm om aan vast te houden."
Marijke Vos van Chicklit heeft de volgende mening: "Een taalkundig sterk debuut en een inspirerend verhaal om te gaan leven zoals je wilt in plaats van wat er van je verwacht wordt of wat je van jezelf verwacht. Leuk detail: zowel voor mannelijke als vrouwelijke lezers een aanrader."