Lisa Kallisto is getrouwd met taxichauffeur Joe en heeft drie kinderen. Naast het huishouden heeft ze een dagtaak aan de werkzaamheden voor het plaatselijke dierenasiel. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze het af en toe heel erg druk heeft. Hierdoor vergeet zij helemaal dat het vriendinnetje van haar dochter Sally een nachtje komt logeren. Pas de volgende ochtend ontdekt ze dat Lucinda nooit in haar huis is aangekomen en vermist wordt. Hoewel Joe haar verzekert dat zij niet verantwoordelijk is voor de verdwijning van Lucinda, voelt ze zich heel erg schuldig. Kate, de moeder van Lucinda en Lisa's beste vriendin, neemt haar niets kwalijk maar de rest van de familie is laaiend.

Rechercheur Joanna Aspinall is belast met het onderzoek naar de verdwijning van Lucinda en zij ontdekt dat kort ervoor nog een andere ontvoering heeft plaatsgevonden. Er is echter een verschil. Het slachtoffer van die eerste ontvoering wordt half naakt en getraumatiseerd in een winkel teruggevonden terwijl van Lucinda ieder spoor ontbreekt. Joanna ontdekt ook dat een aantal mensen in de directe omgeving van Lucinda geheimen met zich meedraagt.

Ontaard is de debuutthriller van de Engelse schrijfster Paula Daly. Voordat zij met schrijven begon werkte ze als fysiotherapeute. Zij woont in het merengebied in het noordwesten van Engeland en zij weet dit gebied in het boek op een aangename manier te beschrijven. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van drie personages De eerste is Lisa die in de ik-vorm vertelt, de tweede is rechercheur Joanna Aspinall en de derde verhaallijn komt van de dader met zijn verknipte gedachtewereld. Het onderscheid tussen de verhaallijnen is helder en leidt niet tot verwarring. Het tempo is het verhaal is redelijk hoog en het verveelt daardoor niet. De personages zijn redelijk goed uitgewerkt. Lisa is een drukke huisvrouw die sympathiek en geloofwaardig overkomt. Van rechercheur Aspinall, die dagdroomt over een borstverkleining en een continue gevecht levert met de bandjes van haar bh, kun je je een goed beeld vormen. Dat geldt ook voor Kate Riverty, de wanhopige moeder van de ontvoerde Lucinda. De emoties lopen soms hoog op en er is dan ook veel drama in het verhaal. Daar moet je van houden.

Joanne gaat langzamer rijden als ze de oprit van de Riverty’s nadert. Hun dochter is niet het type meisje dat wegloopt. Dat weet Joanne inmiddels. Nee, Lucinda Riverty is helemaal geen weglooptype.
Joanne trekt haar behabandje recht, stapt uit de auto en bedenkt dat de kleding tenminste gratis was toen ze nog in uniform liep. Tegenwoordig kost het uitzoeken van geschikte werkkleding bijna evenveel tijd als al het papierwerk. En omdat ze gebukt gaat onder een dubbele H-cup valt het niet mee om bloesjes te vinden waarin ze er niet uitziet als een rolmops.
Ze ritst haar parka dicht en loopt het pad op. Zo kan ze in elk geval aanbellen zonder bang te hoeven zijn dat degene die opendoet, denkt dat ze een stripper-telegrambezorgster is.
Niet dat die kans op dit moment groot is.
‘Mevrouw Riverty?’
De vrouw schudt haar hoofd. ‘Ik ben haar zus, Alexa. Kom erin, ze zitten allemaal binnen.’
Joanne toont haar legitimatie, maar de vrouw slaat er geen acht op. Ze vraagt niet wie Joanne is, want dat doet niemand op zulke momenten. Ze halen je zo snel mogelijk hun huis in, want er is geen tijd te verliezen.
Ze voelen zich al ellendig genoeg vanwege de minuten die ze tot nu toe hebben verspild vanaf het moment dat ze wisten dat er iets niet in orde was, dat er iets mis was, dat het universum hen influisterde dat er onraad was.
De vrouw gebaart Joanne: de gang door en dan naar rechts. Joanne stapt de vestibule in en veegt haar voeten. Ze kijkt om zich heen. Rustige tinten Farrow & Ball-verf, vloerbedekking van zeegras op de trap, hier en daar een smaakvolle zwart-witfoto van de kinderen. Joanne ziet een meisje van een jaar of vijf in balletkleren en met wat tulpen en een ingesnoerd tasje in de hand, en vermoedt dat dat Lucinda is.
Er zijn vrij veel mensen in de kamer, wat normaal is op zo’n moment. Iedereen komt meteen langs. Alle familieleden, alle vrienden. Mensen willen samen zijn, samen wachten.
Joanne is eraan gewend. Ze is gewend aan de gezichten – vol verwachting maar verward. Wie is deze vrouw in de zwarte parka? Wat komt ze doen?
‘Ik ben rechercheur Aspinall,’ zegt Joanne.
Je moet je functietitel er altijd bij zeggen. Als je het publiek confronteert met een agente in burger hebben ze geen idee wat ze met haar aan moeten.

Het verhaal kent een goed verzorgde spanningsboog. Het gaat echter fout bij de ontknoping van het verhaal. De plot zou heel goed tot zijn recht komen indien Daly op een andere manier naar het einde zou hebben toegewerkt. In Ontaard past de ontknoping minder goed in de context van het verhaal en het verhaal verzandt daardoor in een ongeloofwaardige en bizarre climax, die eerder gebaseerd is op toevalligheden dan op gedegen speurwerk. Dat is voor een thriller bijna een doodzonde. Er mag in de ontrafeling van een misdaad best een geluksfactor zitten. Daar is iedere speurder de schrijver dankbaar voor maar de oplossing overlaten aan het toeval brengt schade toe aan een verhaal dat er in het geval van Ontaard best goed en veelbelovend uitziet.

Ontaard is een redelijk geslaagd debuut. Paula Daly kan ontegenzeggelijk goed schrijven maar de manier waarop zij het verhaal laat eindigen doet in grote mate afbreuk aan alle goede bedoelingen.

***

Engelse titel: Just what kind of mother are you?
Vertaling: Anna Livestro
Uitgeverij: De Fontein - Utrecht
ISBN: 978 90 325 1404 4

© 2014 Joop Liefaard