DwaalspoorIn het park van een herstellingsoord voor politiefunctionarissen wordt het lichaam gevonden van inspecteur Bill Quinn. Hij is om het leven gebracht door de pijl van een kruisboog, die hem midden in het hart trof. Veel heeft DCI Alan Banks niet om op af te gaan of het moeten drie foto’s zijn waarop inspecteur Quinn met een fraaie jonge dame in een nogal compromitterende houding staat afgebeeld. Quinn heeft zich zes jaar geleden beziggehouden met de verdwijning van Rachel Hewitt, een zaak die nooit werd opgelost omdat Rachel levend noch dood werd gevonden. Quinn beschouwde dat als een persoonlijk falen.
Als korte tijd later op een afgelegen boerderij het stoffelijk overschot wordt gevonden van Mihkel Lepikson en Banks een verband vindt tussen deze Estse journalist en inspecteur Bill Quinn ontstaat een beeld van een misdaad die raakvlakken heeft met gebeurtenissen in Estland. Alan Banks moet noodgedwongen samenwerken met Joanna Passero, een politiefunctionaris van de afdeling Interne Zaken door Banks aangeduid als het rattennest. Een samenwerking die aanvankelijk stroef verloopt. Annie Cabbot, Banks’ rechterhand is hersteld van schotwonden die zij in een vorige zaak had opgelopen en zij voegt zich bij Banks om aan het onderzoek in de Quinn zaak deel te nemen.
Er stak iets uit de borst van de man. Op het eerste gezicht had het wel iets weg van de houten spiesen die Van Helsing in de oude Hammerfilms gebruikte om vampiers te vermoorden, ook al had deze aan het uiteinde veren, als een pijl. Het zat echter te diep in het lichaam om een doodgewone pijl te kunnen zijn. ‘Zo te zien is het een pijl uit een kruisboog,’ merkte Banks op.
‘Volgens mij heb je gelijk,’ beaamde dokter Burns.
‘Die zien we hier in de omgeving niet vaak.’ In feite had Banks, voor zover hij zich kon herinneren, nog nooit eerder een moord met een kruisboog onderzocht.
‘Ik kan ook niet bepaald zeggen dat ik een expert ben op dat gebied,’ zei dokter Burns. ‘Dokter Glendenning zal je ongetwijfeld meer kunnen vertellen, zodra hij hem eenmaal op de snijtafel heeft.’ Dokter Burns stond op. Zijn knieën kraakten. ‘Gezien de positie en de hoek van de pijl zou ik zeggen dat hij hoogstwaarschijnlijk zijn hart heeft doorboord. Hij moet vrijwel meteen dood zijn geweest. Natuurlijk zou hij eerst kunnen zijn vergiftigd, maar er zijn geen zichtbare sporen van wurging, kneuzingen of ander lichamelijk trauma.’
‘Denkt u dat hij hier is vermoord of dat hij na het overlijden is verplaatst?’
Dokter Burns knoopte het overhemd van de man open om zijn schouders en borst te bekijken. ‘Dit zijn lijkvlekken,livor mortis, wat betekent dat hij al enige tijd in deze houding moet hebben gezeten; het bloed heeft zich daar opgehoopt. Ik kan het alleen niet met zekerheid zeggen. Dat is pas mogelijk nadat dokter Glendenning sectie heeft verricht. Het heeft er veel van weg dat hij op zijn knieën is gezakt en toen voorover is gevallen, waardoor zijn hoofd op de grond rust. Je ziet daar op het gras bloedsporen zitten, ongeveer op de plek waar zijn hart pal boven zou hebben gehangen. Dat komt overeen met zijn verwondingen. Er is niet veel bloed. De meeste bloedingen zullen wel inwendig zijn.’ Dokter Burns wees naar het bos. ‘Het schot is waarschijnlijk afkomstig van die boom waar de FO in de buurt aan het werk is, zeg vijftien tot twintig meter hiervandaan. Vanaf die afstand kun je bijna niet missen, maar dat betekent ook dat de schutter zich verdekt tussen de bomen kon opstellen voor het geval er toevallig iemand in het gebouw uit het raam keek.’
Dwaalspoor (Watching the dark) is alweer de twintigste misdaadroman van de Engelse misdaadauteur Peter Robinson met inspecteur Alan Banks als protagonist. Robinson heeft een gedegen schrijfstijl met veel dialogen waarin Banks’ deskundigheid in ruime mate worden geëtaleerd. Banks is daarentegen ook behept met korzelige en norse trekjes maar toch behandelt hij iedereen in zijn omgeving met respect. Daarin toont hij zich een door en door Britse politieman. Zijn soms wat onbehouwen omgang en te directe benadering van vrouwen speelt in ieder verhaal een rol en in dit verhaal met Joanna Passero van Interne Zaken, krijgt dat een extra dimensie. Het verhaal dat zorgvuldig is opgebouwd, ontwikkelt zich traag maar blijft wel boeien. De ontwikkelingen in het Estse Tallinn en het Engelse Eastvale sluiten mooi op elkaar aan. De beschrijving van de personages en het decor waarin het verhaal zich afspeelt zijn overtuigend. Er is aandacht voor de werkwijze van de politie, die haar werkzaamheden moet zien uit te voeren in een tijd waarin steeds minder budgetten beschikbaar zijn voor mens en middelen. Daarnaast is er aandacht voor de onderwereld die steeds nieuwe wegen probeert te bewandelen om zichzelf nietsontziend te verrijken en steeds bezig is zwakheden bij politiefunctionarissen te ontdekken en deze door middel van chantage te gebruiken. Het is ook de wereld waarin figuren rondlopen die je liever niet in het donker tegen wilt komen. De ontknoping van het verhaal is bevredigend maar ook redelijk voorspelbaar en mist spanning.
Dwaalspoor is een misdaadroman met een probleem. Op zich is het een goed doortimmerd verhaal maar door het gebrek aan spanning kabbelt het nogal gezapig naar het einde toe en dat is niet wat de lezer van een misdaadroman wil. Spanning is essentieel voor het genre. Daarom is Dwaalspoor zeker niet het beste Banks verhaal maar het blijft al met al toch wel de moeite van het lezen waard.
***
Engelse titel: Watching the dark
Vertaling: Valérie Janssen
Uitgeverij: A.W. Bruna – Utrecht
ISBN: 9789044969382
© 2013 Joop Liefaard
Meer berichten over Peter Robinson
De werkrelatie tussen inspecteur Alan Banks en zijn superieur hoofdcommissaris Jeremiah (Jimmy) Riddle is in zwaar weer terecht gekomen. De twee karakters botsen heftig en inspecteur Banks is op een zijspoor gezet. Hij is dan ook zeer verbaasd als hij door Riddle wordt gebeld en deze hem verzoekt op zoek te gaan naar zijn dochter Emily die wordt vermist. En deze zoektocht moet in het geheim plaatsvinden. Banks gaat op onderzoek uit en vindt haar uiteindelijk bij de gangster Barry Clough.
De Engelse titel van de misdaadroman Lijdensweg is Ceadman´s Song. Het boek werd in 1990 door Peter Robinson geschreven maar pas in 2010 in een Nederlandse vertaling uitgegeven. Peter Robinson heeft een aantal misdaadromans geschreven met inspecteur Alan Banks in de hoofdrol. In Lijdensweg is dat niet het geval. Het is een op zichzelf staande roman.
Kirsten viert met een aantal vrienden het einde van het studiejaar. Na afloop daarvan gaat zij naar huis. Zij wordt wakker in het ziekenhuis en kan zich niets herinneren van wat haar is overkomen. Zij blijkt op een afschuwelijke manier te zijn toegetakeld en dat heeft verstrekkende gevolgen voor haar leven als vrouw. Naarmate dingen in haar geheugen terugkeren gaat zij de volle omvang van wat er met haar is gebeurd beseffen en vormt zich in haar hoofd maar een gedachte en dat is wraak.
Juliet Doyle komt naar het politiebureau van Eastvale om bij DCI Alan Banks aangifte te doen van het feit dat haar dochter Erin een geladen wapen verstopt heeft op haar kamer. DCI Banks, een vriend van de Doyle´s is echter met vakantie. Het wapen blijkt afkomstig te zijn van de vriend van Erin, Jaff McCready, een uitermate charmante man waarop Tracy de dochter van Banks in stilte verliefd is.
Terwijl Alison Rothwell en haar moeder op een stoel zijn vastgebonden, wordt hun vader en echtgenoot Keith in de schuur van de boerderij door het hoofd geschoten en vermoord. Aanvankelijk is het raadsel waarom deze kleurloze en correcte man het slachtoffer van een misdaad is geworden. Het gezin Rothwell maakt een gelukkige indruk en op de onderlinge verhoudingen is niets aan te merken. Daarnaast heeft de financiële accountant Keith geen vijanden, naar het lijkt.