Afgelopen vrijdag ben ik begonnen in het boek De witte duivelvan Justin Evans. Na 114 pagina’s gelezen te hebben ben ik er mee gestopt. Het boek staat vol met cursieve teksten en zinnen tussen haakjes. Dat maakt een uitermate rommelige indruk en komt de leesbaarheid van het boek niet ten goede. Ik wil hiermee niet zeggen dat het een slecht boek is. Dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken. Mij bevalt het echter niet. Lezen moet een plezier zijn en niet een zoektocht naar een verhaallijn in een verwarrende tekstopmaak.

Ik ben nu begonnen met het boek Bevroren tegoeden van de Engelse schrijver Quentin Bates. Hij is journalist en woonde en werkte een jaar of twintig op IJsland. Daar is zijn verhaal dan ook gesitueerd. Het eerste deel in de serie rondom politie-inspecteur Gunnhildur Gísladóttir, beter bekend als Gunna, speelt zich af in de periode kort voor de ineenstorting van het IJslandse bancaire systeem. Het boek is uitgegeven bij Karakter Uitgevers – Uithoorn en die heeft de volgende informatie verstrekt.

Gunna staat aan het hoofd van het politieteam in het dorpje Hvalvík in het zuidwesten van IJsland. Gunna is toegewijd en getalenteerd, maar omdat ze een vrouw ‘van zekere leeftijd’ is, is ze wat carrière betreft voorbijgestreefd door een aantal ambitieuze mannelijke collega’s, die nu op aantrekkelijke posten zitten.

Als er een lijk aanspoelt in de haven van het anders zo doodstille Hvalvík is de druk op Gunna om dit geval van verdrinking snel af te handelen groot. Toch ontkomt ze niet aan de indruk dat de dood van de man geen ongeluk was en verdiept ze zich in de reconstructie van de laatste uren van zijn leven.

De zaak voert haar naar de zakenwereld van Reykjavík, vol dubieuze zakendeals, corrupte overheidsdienaren en geweld. Gunna voelt zich al snel geïsoleerd en onwelkom in deze vijandige omgeving, maar toch zet ze door, vastbesloten uit te vinden waarom een jongeman in een donkere nacht verdronk, meer dan honderd kilometer van waar hij eigenlijk had moeten zijn.

Hier vind je een interview met Quentin Bates over zijn boek.