De grafkelderWorldCat•LibraryThing•Google Books•BookFinder Hoofdinspecteur Reginald Wexford is met pensioen. Hij woont met zijn vrouw Dora nog steeds in Kingsmarkham en heeft daarnaast een tweede huis in Londen. Hij leest en wandelt veel en geniet van zijn leven. Hij is niet langer “meneer” of “hoofdinspecteur” maar gewoon Reg. Ondanks al die zegeningen mist hij het leven van politieman en is hij aangenaam verrast als hij een oud-collega ontmoet die hem vraagt als onbetaald adviseur mee te willen werken aan de oplossing van een vreemde zaak. In een huis in Londen zijn in een kolenopslagkelder onder de patio, de stoffelijke overschotten gevonden van vier mensen. Twee mannen en twee vrouwen. Drie van de stoffelijke overschotten liggen er al een jaar of twaalf en het vierde pas twee jaar. Niemand weet om wie het gaat. Reginald Wexford is maar wat blij dat hij weer op onderzoek kan uitgaan.
Hoofdinspecteur Wexford, die geen hoofdinspecteur meer was, niet meer bij de politie werkte, noch permanent gevestigd was in Kingsmarkham in het graafschap Sussex, zat in de woonkamer van zijn tweede huis in Hampstead het boek van de Bookerprijswinnaar van vorig jaar te lezen. Al die andere dingen mocht hij dan niet meer zijn, maar een lezer was hij nog steeds. En voor boeken had hij nu alle tijd.
Natuurlijk had hij nog vele andere interesses. Hij hield van muziek: Bach, Händel, een heleboel opera. Wandelen had hij vervelend gevonden toen hij in Kingsmarkham altijd dezelfde route moest lopen, maar in Londen lag dat anders; zijn Londense wandelingen waren een oneindige bron van interessante en soms zelfs opwindende ervaringen. Galeries bezocht hij over het algemeen samen met zijn vrouw Dora. Het was een zachte winter en hij ging met haar de rivier op: een boottochtje over het kanaal van Paddington Basin naar Camden Lock en weer terug. Ze gingen naar Kew Gardens en naar Hampton Court. Maar ondanks alles, ondanks al die weelde, miste hij wat voor hem de kern van zijn leven had gevormd: zijn bestaan als politieman.
Daarom leidde een toevallige ontmoeting met Tom Ede toen hij door Finch¬ley Road wandelde tot een verandering.
Ruth Rendell is bijna 83 jaar oud (17 februari 1930) maar die hoge leeftijd heeft geen invloed gehad op haar schrijfstijl. Die is nog steeds beeldend en elegant. In De grafkelder is veel ruimte voor de gedetailleerde en fraaie beschrijvingen van gebeurtenissen, personages en omgeving, zoals we dat van haar kennen. En Wexford heeft nog niets van zijn scherpte verloren hoewel hij wel gehinderd wordt door het feit dat hij geen politieman meer is en daardoor in zijn bevoegdheden beperkt is.
Het verhaal daarentegen haalt niet het niveau van eerdere inspecteur Wexford-mysteries. Er wordt over de identiteit van de slachtoffers, de vraag hoe zij in de kolenkelder terecht zijn gekomen en over wie moordenaar zou kunnen zijn, heel veel gespeculeerd terwijl daar nauwelijks bruikbare aanwijzingen en feiten voor bestaan. Het boek is een vervolg op een eerder boek van Ruth Rendell uit 2000 (Streling voor het oog – A sight for sore eyes) en voor lezers die dat boek kennen, komen een aantal ontwikkelingen in De grafkelder niet als een verrassing. Misschien is het zelfs wel verstandig om eerst dat boek te lezen alvorens met De grafkelder te beginnen. Wexford zou Wexford niet zijn als hij het mysterie uiteindelijk niet ontrafelt maar de ontknoping is gebaseerd op een aantal soms vergezochte toevalligheden. Dit doet afbreuk aan de geloofwaardigheid van het verhaal.
Dan komt er in het boek ook nog een schokkende gebeurtenis in het gezin van Wexford voor. Deze gebeurtenis heeft echter geen enkele relatie met het misdaadverhaal en lijkt een beetje te dienen als bladvulling.
De grafkelder is een leuke en goed geschreven misdaadroman met een onbevredigend plotontwikkeling. Het boek mist de scherpte en diepgang van eerdere boeken van Ruth Rendell. Liefhebbers van hoofdinspecteur Wexford zullen de minpunten voor lief nemen maar wie voor het eerst een Wexford mysterie leest, zal dit boek teleurstellend vinden en niet snel tot een volgende aanschaf overgaan. En dat is jammer want het doet afbreuk aan het hoge niveau, dat Ruth Rendell terecht wereldberoemd maakte. Inspecteur Wexford heeft zijn sporen dubbel en dwars verdiend.
***
Engelse titel: The vault
Vertaling: Rogier van Kappel
Uitgeverij: A.W. Bruna – Utrecht
ISBN: 978 90 449 6859 0
© 2013 Joop Liefaard
Meer over Ruth Rendell
De eerlijke vinder is een misdaadroman van Ruth Rendell die in 2008 onder de Engelse titel Portobello verscheen. Het verhaal gaat over de rijke, vijftigjarige kunsthandelaar Eugene Wren, die op het punt staat in het huwelijk te treden met de beeldschone arts Ella Cotswold. Hij heeft zijn verslavingen aan nicotine en alcohol goed onder controle maar daar komt een andere voor in de plaats die zijn leven danig zal beinvloeden. Op een dag vindt Eugene een enveloppe met geld. Hij besluit om dit niet aan te geven bij de politie maar in plaats daarvan een advertentie met de melding van de vondst achter te laten op een lantaarnpaal.
Als Stuart Font een paar maanden in Lichfield House woont nodigt hij zijn buren en een paar vrienden uit voor een “house-warming party”. Wat een gezellig feestje had moeten worden loopt uit op een drama omdat de echtgenoot van Stuart’s vriendin Claudia ook verschijnt en Stuart het ziekenhuis inslaat. Wijs geworden door dit handgemeen besluit Stuart de relatie met Claudia te verbreken en zijn aandacht te richten op Tigerlily, een wonderschone jonge vrouw uit het verre oosten. Misschien had Stuart dat beter niet kunnen doen.
Terugzien in duisternis (A dark-adaptive eye) is een psychologische misdaadroman van Ruth Rendell uit het jaar 1986; een roman waarvoor zij de Edgar Allan Poe Award ontving. Het verhaal is gesitueerd in een dorp in East Anglia en speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het gaat over Vera Hillyard en haar veel jongere en knappe zuster Eden. Na de dood van hun ouders neemt Vera Eden op in haar huis en er ontwikkelt zich ogenschijnlijk een harmonieuze relatie tussen de twee zussen. In werkelijkheid wordt hun leven beheerst door onderlinge animositeit, jaloezie en afgunst. Uiteindelijk leidt dat ertoe dat Vera Eden vermoordt. Rode draad in dit familiedrama is de aanwezigheid van een kind.