Catrin Quinn is mariene bioloog die op de Falkland eilanden onderzoek doet naar walvissen. Zij was sinds haar vroegste jeugd bevriend met Rachel Grimwood. Aan deze vriendschap kwam drie jaar geleden een abrupt einde toen door een onoplettendheid van Rachel de twee zoontjes van Catrin bij een ongeluk om het leven kwamen. Catrins leven werd erdoor verwoest en in dit leven zonder toekomst zint zij op wraak. Hoe kan zij Rachel het hardst treffen? Ze vraagt zich af of zij in staat is iemand te doden..... “Of ik een levend wezen in de ogen kan kijken en die ene, onomkeerbare daad kan verrichten waardoor een leven eindigt. De vraag is nu beantwoord, neem ik aan. Ik heb er geen moeite mee om te doden, ik ben er zelfs tamelijk goed in”.
Na haar studie begon Sharon Bolton (1960, Lancashire) een succesvolle carrière in PR en marketing. Haar fascinatie voor de Britse folklore resulteerde in haar eerste thriller Offerande. Daarna volgde Bezwering, dat de Mary Higgins Clark 2010 Award won. Na haar derde boek Bloedschande begon zij aan een serie thrillers met Lacey Flint en Mark Joesbury in de hoofdrol.
Kleine zwarte leugens is een prachtige thriller die gesitueerd is op de Falkland eilanden. Het is een aangename kennismaking met deze eilandengroep die ik eigenlijk alleen maar kende door die vreemde oorlog die er in 1982 woedde en die diepe sporen heeft nagelaten. Maar er is ook een ander beeld van de eilandengroep dat Kleine zwarte leugens een extra dimensie geeft. Het beeld van schoonheid en de betoverende leegte van het landschap en de geheimzinnige sfeer waarin de dood en vermissing van kinderen na een aantal jaren de voedingsbodem worden voor verhalen die voor altijd met de folklore van de eilanden verbonden zullen blijven.
Opa Coffin, de vader van mijn vader, was een van de grote walvisvaarders van de Zuid-Atlantische Oceaan. Hij was de laatste telg van een dynastie van jagers op zeedieren die in 1804 Nantucket verlieten en een paar maanden later in Neweiland op de Falklandeilanden arriveerden. De daaropvolgende tweehonderd jaar plunderden ze de eilanden en de omringende oceaan. De dierenwereld in de zee en op het eiland zijn nog steeds bezig te herstellen van de impact die opa Coffin en zijn voorvaderen hebben gehad.
Hij stierf toen ik nog een kind was. Helaas.
Ik vaar de rustigere wateren van Port William in en pas mijn koers aan zodat ik ruim uit de buurt blijf van het daar aangemeerde cruiseschip, de Princess Royal. Vanaf nu tot het eind van de zomer zullen we een aanhoudende stroom van dergelijke schepen zien die hier een paar dagen aanleggen op weg naar Zuid-Georgië en Antarctica. Ze zijn zowel een zegen als een ramp, de honderden toeristen die dagelijks aan land komen als er een schip in de haven ligt, en dus houden we van hen en vervloeken we hen in gelijke mate. Vannacht lijkt het ongebruikelijk druk en lawaaiig gezien het tijdstip, maar op deze schepen wordt stevig gefeest, de geluiden van de feestvreugde zijn kilometers ver landinwaarts nog te horen.
Onopgemerkt door de mensen op het dek glijd ik voorbij en zet koers naar de binnenhaven. Het is bijna één uur in de ochtend. Heel binnenkort zal ik de uren tellen, niet de dagen. Maar er zijn nog dingen die ik moet doen, beloften die ik anderen heb gedaan, maar druk bezig zijn is vast goed. Ik kijk om me heen op de boot. Ik heb ervoor gezorgd dat de brandstof- en de watertanks tot de rand toe gevuld zijn. In een afgesloten kast ligt het geweer met de verdovingspijltjes voor de zeldzame keren dat ik een groot zoogdier moet verdoven, en ook een oud handwapen van mijn grootvader als euthanasie de enige optie is. Beide werken perfect. Ik ben er klaar voor.
Klaar om te ontdekken hoeveel bloed van de oude familie door mijn aderen stroomt. Ik navigeer de boot door de Narrows de binnenhaven in en zie direct dat mijn zorgvuldig voorbereide plannen misschien nergens op uit zullen draaien.
De politie staat op me te wachten.
De structuur van het verhaal verschilt van de structuur die je tegenwoordig veel ziet in vergelijkbare verhalen. In plaats van het snel schakelen tussen drie perspectieven heeft Sharon Bolton ervoor gekozen het verhaal op te splitsen in drie afzonderlijk delen waarin de hoofdpersonen Catrin Quinn, Callum Murray en Rachel Grimwood aan het woord komen. Er is op deze manier meer ruimte om gevoelens, gedachten en emoties te verwoorden en het verhaal meer diepte te geven. Ik heb weinig thrillers gelezen waarin de karakterontwikkeling een dergelijke hoog niveau heeft. Het is de grote kracht van Kleine zwarte leugens. Catrin is de rouwende, op wraak beluste moeder die leeft met de geesten van haar twee dode kinderen en die drie jaar na hun dood een gruwelijke afrekening in gedachte heeft, Callum Murray, de Schot die na de Falklandoorlog naar de eilanden terugkeerde om in het reine te komen met de gruwelijke beelden die hem nog steeds achtervolgen en Rachel die verteerd door schuldgevoelens vergeving zoekt voor wat onvergeeflijk is. Alle drie hebben zij zo hun eigen kleine zwarte leugens.
Het verhaal zit ingenieus in elkaar. Het is mysterieus en dreigend, vol aanhoudende onderhuidse spanning en verrassende plotwendingen waarmee Sharon Bolton een sfeer creëert die je niet onberoerd laat. Je komt terecht in een bijna tastbare wereld die je maar moeilijk kunt loslaten. Sharon Bolton verliest nergens de regie en ontrafelt uiterst kundig alle geheimen en kleine leugens en houdt de spanning erin tot letterlijk de laatste regel van het boek.
Kleine zwarte leugens is een voortreffelijke en intense psychologische thriller over dood, schuld, wraak, verdriet en liefde. Het is bijzonder goed en beeldend geschreven; een topboek waarmee Sharon Bolton laat zien waarom zij tot de beste misdaadauteurs van deze tijd gerekend moet worden.
Engelse titel: Little black lies
Vertaling: Anda Witsenburg
Uitgeverij: A.W. Bruna – Amsterdam
ISBN: 978 90 449 7577 2
© 2017 Joop Liefaard
.