In de studentenstad Cambridge pleegt een aantal studenten zelfmoord of onderneemt een poging daartoe. Op zich is dit, hoewel erg triest, niets bijzonders. Zelfmoorden onder studenten komen wel vaker voor maar toch denkt psycholoog Evi Oliver dat er in Cambridge meer aan de hand is. Degenen bij wie de poging niet slaagde, vertellen verhalen over beangstigende nachtmerries en pogingen tot verkrachting waartegen zij zich niet konden verzetten. Evi zoekt contact met de politie. DCI Mark Joesbury besluit om DC Lacey Flint in te zetten als undercover agent. Zij wordt als studente Laura Farrow ingeschreven bij een universiteit. Haar taak is simpel: waarnemen, alleen maar kijken of iets gaande is wat onevenwichtige en kwetsbare studenten tot zelfmoord zou kunnen aanzetten. Lacey ontdekt een aantal verontrustende zaken en gaat zeer tegen de opdracht van Joesbury zelf op onderzoek uit. En voordat zij het weet komt ze terecht in een wereld waarin gewetenloze schurken zich bezig houden met manipulatie en beïnvloeding. De situatie wordt voor Lacey levensbedreigend en er lijkt geen weg terug.
Ik was me bewust van gegrinnik om ons heen, een paar nieuwsgierige blikken. Ik hoorde Joesbury vaag zeggen tegen de vent achter de bar dat hij een glas bier en de dame graag nog een rondje wilde. Toen ik eindelijk weer op adem was en mijn ogen had uitgewreven, keek Joesbury verbaasd.
‘Ik geloof niet dat ik je ooit eerder heb zien lachen,’ zei hij. Terwijl hij licht zijn hoofd schudde alsof ik degene was die er belachelijk uitzag, keek hij hoe de barman mijn drankje inschonk. Bombay Sapphire met een heleboel ijs in een hoog glas. Hij schoof het met opgetrokken wenkbrauwen naar me toe.
‘Jij drinkt pure gin?’ vroeg hij.
‘Nee, ik drink het met ijs en citroen,’ antwoordde ik terwijl ik besefte dat de man achter de bar en een paar andere mensen om ons heen naar ons keken. Waar was Joesbury verdomme mee bezig?
‘Waar ben je verdomme mee bezig?’ vroeg ik hem. ‘Ben je van plan dat ding de hele avond op te houden?’
‘Nee, ik krijg er jeuk van op mijn hoofd.’ Hij trok de pruik af, gooide hem op de bar en pakte zijn glas. Het afgedankte haarstuk lag voor hem als een doodgereden beest terwijl hij achter zijn linkeroor krabbelde. ‘Ik kan hem later wel weer op doen,’ zei hij. ‘Als je dat wilt.’
Zijn haar was gegroeid sinds ik hem voor het laatst had gezien, tot net op zijn kraag. Het was donkerder dan ik me herinnerde, met een heel lichte slag. De langere coupe paste bij hem. Hij verzachtte de lijnen van zijn schedel en verlengde zijn jukbeenderen waardoor hij er nog veel aantrekkelijker uitzag. In het zachte licht van de bar was het litteken bij zijn rechteroog nauwelijks zichtbaar. De spieren in mijn kaak deden pijn. Al die tijd had ik naar hem zitten grijnzen.
‘Nogmaals, waar ben je mee bezig?’ Als ik nors klonk, dan besefte hij misschien niet hoe belachelijk blij ik was om hem te zien. ‘Ik dacht dat het de bedoeling was dat jij niet opviel?’
‘Ik dacht dat hij er misschien voor zou zorgen dat het ijs wat brak,’ antwoordde hij terwijl hij bierschuim van zijn bovenlip veegde. ‘De sfeer was een beetje gespannen de laatste keer dat ik je zag.’
Nachtmerries is de tweede misdaadroman van Sharon Bolton met Lacey Flint en Mark Joesbury als hoofdpersonen. De eerste had als titel Zielsgeheim (Now you see me). Daarvoor schreef ze drie op zichzelf staande boeken (Offerrande, Bezwering en Bloedschande). Er is een duidelijk verschil tussen die eerste drie boeken en de laatste twee en dat heeft te maken met de gehanteerde schrijfstijl. De eerste drie boeken schreef Sharon Bolton in een aangename en vloeiende schrijfstijl waarmee ze een beklemmende sfeer wist op te roepen. Bij de laatste twee boeken is daar niet zoveel meer van terug te vinden. Nachtmerries kent een groot aantal korte hoofdstukken waarin veel geschakeld wordt tussen de eerste en de derde persoon. Dat werkt soms verwarrend en de stijl is niet meer zo soepel. En hoewel het thema van het boek zich er wel voor leent, ontbreekt vaak de beklemmende sfeer.
De uitwerking van de personages is goed. Het verhaal borduurt voort op Zielsgeheim hoewel je dit boek niet hoeft te lezen om Nachtmerries goed te kunnen volgen. De onmogelijke relatie van Flint en Joesbury komt uitgebreid aan bod en heeft wat puberale kantjes. Je hebt soms niet het idee dat je te maken hebt met twee volwassen mensen. Lacey Flint was in Zielsgeheim een ongeleid projectiel dat zich aan niemand iets gelegen liet liggen. Het was verbazingwekkend dat ze er ook steeds mee weg kwam. In Nachtmerries is dat nog steeds zo maar haar eigengereidheid wordt volwassener benaderd en dat is een verbetering.
Er zit veel vaart in het verhaal en de opbouw van de spanning is goed. De eerste paar bladzijden lijken het einde van het verhaal te zijn en dat geeft je al snel een idee hoe het zou kunnen aflopen. Dat is echter bedrieglijk. Wat in het verhaal ook een beetje ontbreekt is het waarom, het motief. Hoe komt het dat wat slecht is in dit verhaal ook echt slecht is? Hoe wordt dat slechte het motief om de afschuwelijkste misdaden te begaan? Sharon Bolton geeft helaas niet echt een antwoord op deze vragen. De ontknoping van de plot is enerverend en meeslepend maar het eindigt wel heel erg abrupt. Er is geen epiloog en er worden geen bladzijden gewijd aan een soort verantwoording of nadere uitleg. Het is ineens afgelopen. Dat is wat onbevredigend.
Nachtmerries is een goede thriller waar je de nodige opmerkingen over kunt maken maar als je van een goed verhaal houdt dat snel leest en wat op momenten onheilspellend is, zit je met Nachtmerries goed. Maar toch zeurt steeds in het achterhoofd de gedachte dat Sharon Bolton veel beter kan. En dat is jammer.
***
Engelse titel: Dead scared
Vertaling: Anda Witsenburg
Uitgeverij: A.W. Bruna – Utrecht
ISBN: 978 90 449 7058 6
© 2014 Joop Liefaard
Meer berichten over Sharon Bolton.
De familie Fletcher vestigt zich in het dorpje Heptonclough waar het een huis direct naast het kerkhof betrekt. Tom, de 10-jarige zoon van de familie en zijn broertje Joe vinden het fantastisch en zij spelen naar hartelust tussen de grafzerken en tombes en rond de kerk waartoe de begraafplaats behoort. Zij ontmoeten Harry Laycock die net is benoemd tot dominee in het dorp. Het leven van Tom wordt danig op zijn kop gezet als hij op een dag de geest van een jong meisje ziet.
Een link naar de officiële website van Sharon Bolton.
Hieronder zie je een video die gemaakt is naar aanleiding van het boek.