De Engelsman Sean rijdt met zijn auto door het Franse platteland. In de auto bevinden zich bloedsporen en een pak drugs maar waar die vandaan komen wordt niet onthuld. Als de benzine opraakt en er in de omgeving geen pomp te bekennen is, besluit Sean de auto achter te laten en te voet verder te gaan. Als hij bij een verlaten boerderij om water wil vragen stapt hij in een wildklem en raakt daarbij zwaargewond aan zijn voet. Hij wordt gevonden door Mathilde en Gretchen, twee vrouwen die op de boerderij wonen en die hem onderdak geven om te kunnen herstellen. Dit zeer tegen de zin van vader Arnaud die Sean als een ongewenste indringer beschouwt. Maar als Sean herstelt, biedt de onbehouwen en rauwe man hem een baantje aan. Hij kan zich nuttig maken op de boerderij en kost en inwoning verdienen. Sean probeert zich aan te passen aan de beklemmende sfeer die op de boerderij hangt en ontdekt dat iedereen geheimen heeft. Net zo als Sean zelf ook een groot geheim met zich meedraagt.

De volgende ochtend vroeg ijl ik. Ik heb mijn slaapzak uit mijn rugzak gehaald en die over me heen gelegd, maar desondanks lig ik bijna de hele nacht te rillen. De doffe, kloppende pijn in mijn voet gaat gelijk op met mijn hartslag. Mijn voet is tot boven mijn enkel helemaal dik en hoewel ik de veters van mijn wandelschoen zo los mogelijk heb gedaan, staat het leer strak en ziet het er inmiddels ook behoorlijk zwart en plakkerig uit. Als een enorme puist die op springen staat. Zodra het licht is, probeer ik weer te schreeuwen, maar doordat mijn keel zo droog is, levert het niet meer op dan een hees piepgeluid. En ook dat is al snel te inspannend. Ik probeer iets anders te bedenken waarmee ik de aandacht kan trekken, en leef even helemaal op van het idee dat ik de boom waar ik onder zit in brand zou kunnen steken. Ik doorzoek mijn broekzakken zelfs voor de aansteker, totdat ik bij mijn positieven kom.
Dat ik dat echt serieus heb overwogen is nogal beangstigend.
Het heldere moment is helaas van korte duur. Als de zon wat hoger is komen te staan en zichzelf tot de hitte van halverwege de ochtend heeft opgestookt, duw ik de slaapzak van me af. Ik heb het bloedheet en doe de bekende koortstruc: oncontroleerbaar rillen en baden in het zweet tegelijk. Ik kijk vol walging naar mijn voet en zou hem er als een gevangen dier af willen kunnen knagen. En even denk ik ook echt dat ik dat doe; ik proef mijn eigen huid en bloed als ik in mijn been bijt, maar dan zit ik weer rechtop tegen de stam en is het enige wat in mijn been bijt die halve cirkel van metaal.
Ik ben nog maar half bij bewustzijn en zak telkens weg in verwarde, oververhitte fantasieën. Op een zeker moment doe ik mijn ogen open en zie een gezicht naar me turen. Het is het gezicht van een meisje, mooi en madonna-achtig. Het vloeit samen met dat gezicht van de foto en ik word overspoeld door schuldgevoelens en verdriet.

Simon Beckett (1960) brak internationaal door met de David Hunter thrillers, waarvan inmiddels vier delen zijn verschenen die allemaal positieve kritieken ontvingen. Klem is zijn laatste thriller. Een op zichzelf staand verhaal waarin Simon Beckett met zijn beknopte en afgemeten schrijfstijl de vele geheimen die de hoofdrolspelers hebben, knap ontrafelt. Klem heeft twee verhaallijnen. De eerste speelt zich af in Londen en vertelt over de gebeurtenissen die ertoe hebben geleid dat Sean rondzwerft over het snikhete Franse platteland. De tweede verhaallijn gaat over de ontwikkelingen die zich voordoen op de boerderij waar de sfeer steeds broeieriger en dreigender wordt. Het gevoel dat er iets vreselijks staat te gebeuren wordt steeds sterker maar je hebt geen idee wat dat al zijn. Daardoor neemt het verhaal je al gauw helemaal in beslag. De personages in het verhaal zijn levensecht. Mathilde is de in zichzelf gekeerde en onzekere oudere zuster van de onvoorspelbare en wispelturige Gretchen en Arnaud probeert hen beiden met harde hand onder controle te houden. Sean is de man die het een een ander te verbergen heeft en je weet niet of dat goed of slecht is. Toch wint hij je sympathie. Naast deze overtuigende personages trakteert Simon Beckett de lezer op treffende sfeertekeningen van het Franse platteland. Je kunt je van de omgeving die zindert van de hitte en de controversiële en soms instabiele karakters een prima voorstelling maken. De opbouw van de spanning is goed verzorgd en er is steeds een onderhuidse dreiging aanwezig die een gewelddadige climax suggereert en die komt er ook, schokkend en angstaanjagend, een ontknoping om niet snel te vergeten.

Simon Beckett heeft met Klem een uitstekende thriller geschreven die je van begin tot einde in de greep houdt. Goed geschreven en opgebouwd, zinnelijk broeierig en beklemmend met een knallend en overtuigend einde.

Engelse titel: Stone bruises
Vertaling: Annoesjka Oostindier
Uitgeverij Sijthoff - Luitingh - Amsterdam
ISBN: 978 90 218 0999 1

© 2014 Joop Liefaard