Het vuurpaleisStephen Dobyns; Ambo Anthos – Amsterdam 2013WorldCat•LibraryThing•Google Books•BookFinder Ergens in Het vuurpaleis schrijft Stephen Dobyns: “Als er in een klein plaatsje een gruwelijke misdaad plaatsvindt, is dat een tragedie. Vindt er nog een plaats, dan is dat een vloek.” Brewster is zo’n klein plaatsje, er gebeurt heel wat en de vloek wordt al snel voelbaar. In een letterlijk onbewaakt ogenblik verdwijnt een baby uit het plaatselijke ziekenhuis en in het bedje vindt de verpleegster een slang, een verzekeringsagent wordt vermoord en gescalpeerd, een jong meisje verdwijnt en blijkt zelfmoord te hebben gepleegd. En daar houdt het niet mee op.

De slang, de scalp en een troep bloeddorstige coyotes maar vooral het geroddel en de angst van de plaatselijke bevolking voor het onverklaarbare, zorgen ervoor dat al snel de beschuldigende vinger wordt uitgestoken naar satanisten, heksen, neoheidenen, wicca’s en andere alternatieven groepen. In het schemergebied tussen het bovennatuurlijke en de aardse realiteit ontwikkelt zich een complexe zaak die inspecteur Woody Potter en zijn team maar moeilijk kunnen ontrafelen.

De twee moeders die op de kraamafdeling hadden gelegen, onder wie ook het meisje van Summers van wie de baby was ontvoerd, waren naar een andere verdieping gebracht. Waarnemend hoofd Bonaldo wilde de hele afdeling ontruimen.
“Het grote probleem,” zo vertelde hij Woody, “zijn de slangen. We hebben er een bij de balie van de verpleging gevonden. Het punt is dat Alice Spandex niet goed weet hoeveel ze er gezien heeft. Misschien vijf, misschien tien. Maar ze kan niet goed nadenken.”
Dit is echt een gekkenhuis, dacht Woody. “Zijn ze giftig?”
Bonaldo was een kalende man van middelbare leeftijd en zag er met zijn rood aangelopen gezicht een beetje opgeblazen uit. Zijn montuurloze bril hing ietwat scheef op zijn neus; zijn blauwe overhemd zat niet meer helemaal goed in zijn broek. “Korenslangen, verdomme – zo’n beetje de ongevaarlijkste slangen die je kunt tegenkomen en die ene die we hebben gevangen was nog half verdoofd ook. Bijna twee meter lang. En de kleur? Net snoepgoed. Maar de vraag is hoeveel er nog rondkruipen. Zusters, patiënten, artsen, iedereen ziet overal slangen. Het lijkt wel een hysterische reflex.”
Bonaldo zei dit allemaal in één adem. Hij genoot er wat te veel van, vond Woody. Hij vond dat het “waarnemen” van Bonaldo veel weg had van “doen alsof”.

Het vuurpaleis is het derde boek van de Amerikaanse schrijver Stephen Dobyns dat in het Nederlands is vertaald; de anderen zijn De kerk van de dode meisjes en Kind in het water. Het vuurpaleis is zorgvuldig opgebouwd maar komt wat traag op gang. Als vanuit een helicopter gezien vertelt Stephen Dobyns aanvankelijk zijn verhaal. Je krijgt dan zinnen als: “Als wij onze blik dan naar rechts verplaatsen zien wij achter de kerk het huis van ………”. Verder in het boek blijft het vertellen vanuit dit perspectief achterwege. Het is verhaal leest makkelijk en heeft veel droge humor, het is soms zelfs kluchtig.

Er komt een bonte stoet aan personages voorbij. Een politieinspecteur die alleen maar aan eten denkt, een andere die de hele dag tot afgrijzen van zijn collega’s aria’s uit beroemde opera’s neuriet, een echtpaar dat alle vrije tijd besteed aan het spelen van gin rummy, een jongetje dat regelmatig onsmakelijke grappen met anderen uithaalt, het aantal is enorm en soms is dat verwarrend. Overdaad schaadt.

Dobyns slaagt er heel goed om de complexiteit van de kleinburgerlijk gemeenschap in Brewster bloot te leggen. Zo ontstaat er een kleurrijk palet van kleinburgerlijke mensen met hun gevoelens, hun ambities, angsten, pleziertjes, haat, jaloezie en hun verborgen lusten.

Spannend wordt het verhaal pas aan het einde als de massahysterie toeslaat. De ontknoping heeft snelheid en een steeds wisselend perspectief. Het neemt heel wat pagina’s in beslag en je moet je gedachten er goed bijhouden, anders raak je het spoor bijster. Er komen een paar enge gebeurtenissen in voor en als je een goed ontwikkeld voorstellingsvermogen hebt, heb je misschien een nachtje moeite met inslapen.

Het vuurpaleis is een prima misdaadroman die wat traag op gang komt, een overdaad aan personages kent maar verder de moeite van lezen zeker waard is.

***

Engelse titel: The burn palace
Vertaling: Mieke Vastbinder en Onno Voorhoeve
Uitgeverij: Ambo| Anthos – Amsterdam
ISBN: 978 90 414 2206 4

© 2013 Joop Liefaard